Το όραμα και το κτίσιμο της εκκλησίας των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης

Αν και ο Άγιος Νικόλαος είναι ο πολιούχος του χωριού μας, το χωριό πανηγυρίζει την ημέρα του Αγίου Κωνσταντίνου και Ελένης.



Σε μια απόσταση, όχι μεγαλύτερη των δύο χιλιομέτρων και σε μία μαγευτική τοποθεσία, μια τοποθεσία που τη σκιάζουν πανύψηλες αιωνόβιες βελανιδιές και τη δροσίζουν αμέτρητες πηγές με τα κρυστάλλινα καθάρια νερά τους ορθώνεται φάρος ανάπαυσης και αγαλλίασης ψυχής και αισθήσεων η εκκλησία του ΑΓΙΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ και ΕΛΕΝΗΣ.



Από το κέντρο αυτής της μαγευτικής τοποθεσίας και όσο πιάνει το μάτι του ανθρώπου ένα καταπράσινο χαλί στολισμένο με μύρια όσα χρώματα λουλουδιών απλώνεται μπροστά.  Ένας τέλειος συνδυασμός ικανοποίησης αισθήσεων και ψυχής.  Η εκκλησία πανηγυρίζει και όλοι οι κάτοικοι βρίσκονται από μέρες σε γενική κινητοποίηση.  Ετοιμάζονταν σπίτια, φαγητά, καθαρίζονταν αυλές και δρόμοι για να δεχτούν το πλήθος των προσκυνητών.





Μπροστά από τα χρόνια της γενικής ερήμωσης της υπαίθρου, προσκυνητές απ΄όλόκληρο το νομό και πέρα αυτού κατέφταναν πάνω στα ζώα τους ή και πεζοί ντυμένοι στα γιορτινά τους και έδιναν έτσι τη μαρτυρία του προορισμού τους. Η θαυματουργός δύναμη και χάρη του Αγίου Κωνσταντίνου είχε ξεπεράσει τα όρια του νομού μας.  Δεν ήταν άλλωστε λίγοι οι πιστοί εκείνοι που βρήκαν ίαση ασθενειών σώματος και ψυχής.



Το όραμα του Αγίου και το κτίσιμο της εκκλησίας



Κατά το έτος 1902 ιερέας του χωριού ήταν ο Ιωάννης Παπαϊωάννου ή Ζιάκας, άνθρωπος ευσεβής, δίκαιος, ενάρετος και ανεξίκακος.



Μια γλυκιά μέρα του Γενάρη του 1902 βρέθηκε με τα παιδιά του πολύ κοντά στην περιοχή, όπου βρίσκεται σήμερα η εκκλησία του Αγίου Κωνσταντίνου με σκοπό τη μεταφορά ζωοτροφών (κλαδί).



Συνηθίζονταν παλαιότερα κάποιες ποσότητες κλαδιών να παραμένουν κατάλληλα στοιβαγμένες στο ύπαιθρο, γιατί οι αποθήκες δεν ήταν ικανές να καλύψουν όλες τις ανάγκες. Ήταν οι γνωστές «κλαδαριές».



Όταν έγινε η πρώτη φόρτωση των κλαδιών στα ζώα και τα παιδιά ανέλαβαν να τα συνοδεύσουν στο χωριό, ο Παπαγιάννης κάθισε σε αναπαυτική θέση να ξεκουραστεί. Η αναπαυτική θέση ή η κούραση του έφεραν ύπνο. 



Προτού βυθιστεί σε βαθύ ύπνο, ακούει μια φωνή, άγνωστη σε αυτόν σε χρώμα και χροιά, η οποία τον προέτρεπε να σηκωθεί και να πάει στα εκεί κοντά χαλάσματα κάποιου λιθόκτιστου τοίχου «να σκάψεις και θα βρεις την εικόνα μου» 

και συνεχίζει η εντολή με την προτροπή να κινηθεί νοτιότερα και σε μικρή απόσταση θα βρει πηγή με αναβλύζων ύδωρ - ΑΓΙΑΣΜΑ ικανό να θεραπεύει ασθενείς.



Ο ιερέας δεν πίστεψε σε ότι άκουσε. Τα θεώρησε ότι ήταν όνειρο και έγειρε και πάλι να κοιμηθεί. Η φωνή επανήλθε και μάλιστα τη φορά αυτή με νέα εντολή. Να ανακοινώσει στους χωριανούς του το γεγονός και στη συνέχεια να προβούν στην ανέγερση στο χώρο αυτό, εκκλησίας προς τιμήν Του.



Έντρομος ο ιερέας μετέβη στον υποδειχθέντα χώρο, τον καθάρισε από τα χιόνια και ακολούθως με μεγάλη προσοχή άρχισε το καθάρισμα από τις πέτρες. Δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος ούτε  και μεγάλη προσπάθεια, όταν βρέθηκε μπροστά σε μία ορθογώνια εικόνα διαστάσεων 15Χ15, η οποία εξωτερικά καλύπτονταν από μία λιθογραφία με τις μορφές των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης  με το σταυρό στο μέσον και στο πίσω μέρος του ξύλου υπήρχε μορφή κάποιου άλλου Αγίου.



Με έντρομα τα χέρια του ο Παπαγιάννης καθάρισε την εικόνα την οποία ασπάσθηκε θερμά.



Επιστρέφοντας στο χωριό την τοποθέτησε στο εικονοστάσι του σπιτιού. Οι μέρες περνούσαν και ο ιερέας έμενε με το στόμα κλειστό.

Καμιά ανακοίνωση, τίποτε απ΄όλα όσα, τις μέρες αυτές, έζησε ο ίδιος.

Ένα βασανιστικό ερώτημα έθετε πάντα στον εαυτό του. Πως θα τον αντιμετωπίσουν οι χωριανοί του;

Τι ειρωνικά σχόλια θα ακουστούν; Πόσα κουτσομπολιά θα κυκλοφορήσουν  ανάμεσα στους χωριανούς;



Δικαιολογώ την ατολμία του Παπαγιάννη, γιατί είναι αλήθεια, οι συγχωριανοί μου, αρέσκονταν σε ειρωνικά σχόλια και κουτσομπολιά (αν και έτρεφαν ιδιαίτερο σεβασμό στον Παπαγιάννη).



Ο Άγιος επανήλθε και μάλιστα τη φορά αυτή με την απειλή, ότι θα του κάψει το σπίτι, εάν δεν εκτελέσει την εντολή του.



Οι μέρες που ακολούθησαν για τον ευσεβή Παπαγιάννη ήταν μαρτυρικές, βασανιστικές. Τρομακτικός ύπνος, οράματα, ψυχικές αναστατώσεις και εφησυχασμός πουθενά.



Μια χειμωνιάτικη μέρα του Φλεβάρη, όλα ήταν ήρεμα στο σπίτι του Παπαγιάννη. Η οικογένεια κάθισε στο τραπέζι, δε πρόλαβε να τελειώσει το φαγητό, όταν φλόγες ξεπήδησαν  και έζωσαν το σπίτι όλο. Με τις φωνές προσέτρεξαν οι χωριανοί για να σβήσουν τη φωτιά. Οι προσπάθειες μάταιες. Η οικογένεια θρηνούσε την απώλεια και την καταστροφή των πάντων. Πάνω στην έξαλλη αυτή κατάσταση, στις φωνές και στο κλάμα, ο Παπαγιάνης θυμήθηκε την εικόνα του Αγίου, που βρίσκονταν στο εικονοστάσι. Αψηφώντας κάθε προσωπικό κίνδυνο εισέρχεται «εν μέσω των φλογών» και αρπάζει το εικονοστάσι και μαζί με αυτό και την εικόνα του Αγίου.



   Το πρόσωπό του άλλαξε μορφή. Ηρέμησε.



Δεν πέρασαν στιγμές από το εγχείρημα και η στέγη κατέρρευσε. Οι κάτοικοι προσφέρθηκαν να βοηθήσουν. Ο Παπαγιάννης δεν δέχτηκε, αλλά και εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία και ανακοίνωσε την εντολή του Αγίου.



Οι κάτοικοι πρόθυμοι ρίχτηκαν στη δουλειά και σε διάστημα δύο μηνών έκτισαν την εκκλησία (το χωριό είχε πολλούς κτίστες).



Από το 1902 μέχρι και σήμερα χιλιάδες προσκυνητές συρρέουν  απ΄όλη τη γύρω περιοχή για να λάβουν τη χάρη και να μεταφέρουν σε συγγενείς και φίλους Αγίασμα από την πηγή του Αγίου.



Αργότερα για την εξυπηρέτηση όλων εκείνων που επιθυμούσαν  να διανυκτερεύσουν κοντά στην εκκλησία κτίστηκαν μικρά κτίσματα. Δυστυχώς το 1943 οι Ιταλοκομιτατζήδες μαζί με όλο το χωριό κατέκαψαν και την εκκλησία του Αγίου.



Μαζί με την εκκλησία θάφτηκε στα ερείπια και το ζωντανό κειμήλιο. Η εικόνα των Αγίων.



Η πίστη και η αγάπη  των συγχωριανών μου στον Άγιο, ξανάκτισε την εκκλησία πιο μεγάλη, πιο ευρύχωρη και μαζί μ'  αυτήν ένα σύνολο μικρών κτισμάτων.



Θυμούμαι με πόση προσμονή μικροί και μεγάλοι περιμέναμε το πανηγύρι, το πανηγύρι του Αγίου. Το καλύτερο αρνί θα θυσιάζονταν  για τη γιορτή του Αγίου και ένα καινούριο παιχνιδάκι, από τους πραματευτάδες, θα έφερνε χαρά στα παιδιά.



Ανήμερα του εορτασμού, όλοι ήταν στο πόδι. Από το πρωί το θέαμα που παρουσίαζε ο δρόμος για την εκκλησία ήταν εντυπωσιακός. Όλοι οι κάτοικοι συντροφιές-συντροφιές πάνω στα ζώα με τις χρωματιστές φλοκάτες έφταναν στον ευρύχωρο χώρο. Εκεί ξεπέζευαν, άπλωναν τις χρωματιστές φλοκάτες πάνω στο καταπράσινο χορτάρι, άφηναν μικροπράγματα και έδεναν τα ζώα στα γύρω δένδρα.



Οι περισσότεροι νέοι για να χαρούν τη φύση και να βρεθούν κοντά σε αγαπημένα πρόσωπα προτιμούσαν να φτάνουν πεζοί.

      Άνοιξη είναι, όλα δικαιολογούνται.



Μετά τις εκδηλώσεις στον χώρο της εκκλησίας, τα σπίτια όλα ήταν ανοικτά για να δεχτούν τους πολυάριθμους επισκέπτες. Όλοι γεύονταν το αρνί και το κρασί.



Τις απογευματινές ώρες στην κεντρική πλατεία ακολουθούσε τρικούβερτο γλέντι. Νοσταλγικά θυμάμαι τα χρόνια εκείνα.



Σήμερα που το γαϊδουράκι το αντικατέστησε το αυτοκίνητο, χάθηκε μαζί με αυτό και η ομορφιά του πανηγυριού! Χάθηκε η ζεστασιά και το πλησίασμα των ανθρώπων.

     Πιστεύω ότι την ένδεια αυτή διαπιστώνει και ο Άγιος.

  Σημείωση:

Πηγή των πληροφοριών μου ο Παπανικόλας, γιος του Παπαγιάννη, ο οποίος έζησε τα γεγονότα σε ηλικία 16 ετών και τα μετέφερε λεπτομερώς.

Από το βιβλίο «Από τον ένδοξο Βράχο του Σουλίου στη Λάγκα. Ένα ταξίδι στο χρόνο»

του Σωτ. Γ. Καλύβα



Σημείωση lagka.gr

Οι φωτογραφίες είναι επιλογής μας