Aγιοι Κωνσταντίνος & Ελένη - Η μετάνοια και η ανακήρυξη αγιότητας του αγίου Κωνσταντίνου Γιατί κάνουν λάθος αυτοί που τον συκοφαντούν

Η μετάνοια και η ανακήρυξη αγιότητας του αγίου Κωνσταντίνου

Γιατί κάνουν λάθος αυτοί που τον συκοφαντούν

Α. Γενικά περί μετανοίας

Αρχικά οφείλουμε να θυμίσουμε τον ληστή που σταυρώθηκε μαζί με το Χριστό και μετανόησε για τα πολλά του εγκλήματα. Ο ίδιος ο Κύριος του είπε "αμήν λέγω σοι, σήμερον μετ' εμού έση εν τω παραδείσω" (Κατά Λουκάν 23/κγ' 43). Αμέτρητοι άλλοι άγιοι υπήρξαν αγριάνθρωποι πριν αγιάσουν. Ο άγιος Μωυσής ο Αιθίοπας (μαύρος ως Αφρικανός φυσικά) ήταν ληστής, ο οποίος αργότερα έγινε μοναχός κι έζησε οσιακό βίο.

Δεν υπάρχει μετάνοια εκ προμελέτης. "Μετανοώ", εξηγεί ο άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης "σημαίνει ότι νιώθω στην ψυχή μου το ψέμα, την αφροσύνη, την ενοχή των αμαρτιών μου. Σημαίνει πως συναισθάνομαι την προσβολή που έκανα στον Πλάστη μου, στον Πατέρα και Ευεργέτη μου. Σημαίνει πως ολόψυχα επιθυμώ την διόρθωση και την κάθαρση... Μετάνοια είναι η άρνησις της αμαρτίας, ο πόλεμος εναντίον του κακού που εχθρεύεται τον Θεό και τον εαυτό μας... Όπως η αμαρτία είναι ο θάνατος της ψυχής, έτσι η μετάνοια είναι η ανάστασίς της." (π. Αλεξάνδρου Σεμενώφ, Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΗΣ ΚΡΟΝΣΤΑΝΔΗΣ, εκδ. Ι. Μ. Παρακλήτου Ωρωπού, σ. 229).

Β. Ο Κωνσταντίνος τιμάται ως άγιος για 4 λόγους:

1. Επειδή υπήρξε υπόδειγμα μετανοίας. Αληθινής και βαθιάς. Έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του ως ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΚΟ ΚΤΗΝΟΣ μα αναγεννήθηκε αληθώς εν Πνεύματι Αγίω. Δεν έχει σημασία το ότι η βάπτισή του έγινε λίγο πριν πεθάνει. Προφανώς μετανοούσε ολόψυχα για πολλά χρόνια μέχρι την κοίμησή του και ζούσε άγια ζωή... Βλέπουμε ξεκάθαρα την ψυχολογική κατάσταση του αγίου όταν βαπτίστηκε (Ευσεβίου, Βίος Κωνσταντίνου, 62-63). Με πείσμα απαρνήθηκε να φορέσει την αυτοκρατορική πορφύρα, για την οποία παλαιότερα διέπραττε φόνους! Ο Κωνσταντίνος έζησε ΑΓΙΑ ΖΩΗ ΓΕΜΑΤΗ ΑΥΤΑΠΑΡΝΗΣΗ ΚΙ ΑΥΤΟΜΕΜΨΙΑ τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Αν μετανοούσε απλά λίγο πριν πεθάνει, τότε δεν θα τον λέγαμε άγιο, αλλά σωσμένο!

Πέραν αυτού, η μετάνοια δεν είναι μια στιγμιαία ενέργεια, αλλά μια ΝΕΑ πορεία, που κρατάει για όλη την υπόλοιπη ζωή του μετανοούντα, ως το θάνατό του.

Εύλογα κάποιος με διάθεση αμφισβήτησης ίσως αναρωτηθεί: "Πως μπορούμε να είμαστε σίγουροι για την γνησιότητα της μετάνοιας του Κωνσταντίνου; Τι εγγυήσεις έχουμε ότι δεν έπαιζε θέατρο;"

Για όσους δεν αρκεί η αλάθητη διαβεβαίωση της Εκκλησία μας, ακολουθούν οι άλλοι τρεις λόγοι. Και λέμε εδώ αλάθητη, διότι στην Ορθοδοξία διαχρονικά η αγιοκατάταξη δεν είναι μια γραφειοκρατική υπόθεση κλειστών... κονκλαβίων. Αυτή η πρακτική που εφαρμόζεται στο Βατικανό παράγει ουκ ολίγες... τερατογενέσεις (π.χ. αγιοποίηση παπικού ιερέα - σφαγέα Ορθοδόξων κατά τον Β’ ΠΠ!) και είναι ξένη προς τον αυθεντικό Χριστιανισμό, την Ορθοδοξία.

Η αγιοκατάταξη (και όχι αγιοποίηση), σ' εμάς είναι μια μακρόχρονη διαδικασία που απορρέει από τη συλλογική συνείδηση της Εκκλησίας ως κοινωνίας ανθρώπων και των σημείων (π.χ. θαυμάτων) που έχει δώσει ο Θεός για τον εν λόγω άνθρωπο.

Γνωρίζουμε π.χ. ότι κατά την εποχή των διωγμών των Χριστιανών η Εκκλησία μας ΔΕΝ αγιοποίησε κάποιον χριστιανό επειδή στο δρόμο προς τη μαρτυρική θανάτωσή του από ειδωλολάτρες θύμωσε και έσκισε μια ανακοίνωση κατά των χριστιανών! Γιατί αποφάνθηκε έτσι η Εκκλησία; Μα γιατί απλούστατα η Αγιότητα ως εσωτερική κατάσταση ενώσεως με τον Θεό, χαρακτηρίζεται από πραότητα (όχι όμως και παθητικότητα!), ειρήνη, αγάπη (ακόμα και προς τους βασανιστές). Και προφανώς απέχει πολύ από τον ανεξέλεγκτο θυμό.

Παρ’ όλα αυτά λοιπόν, και για όσους φίλους ίσως δεν έχουν βίωμα Εκκλησίας, στα λατρευτικά κείμενα διασώζονται οι δύο (επόμενοι) κύριοι λόγοι πάνω στους οποίους θεμελιώθηκε η αναγνώριση της αγιότητας του Μ. Κωνσταντίνου:

2. Η Χριστοφάνεια του Μ. Κωνσταντίνου. Δηλαδή η εμφάνιση σε αυτόν του Ιησού Χριστού προ της κρίσιμης μάχης και η ύψωση του λαβάρου του Σταυρού κατά την υπόδειξή του. Όπως αναφέρεται και στο απολυτίκιό του (τον βασικό ύμνο για κάθε Άγιο), πρόκειται για το όραμα πριν από τη μάχη στη Μιλβία γέφυρα, στην κλήση χωρίς ανθρώπινη μεσολάβηση (όπως στην περίπτωση του αποστόλου «των εθνών», Παύλο - να ένας λόγος για τον οποίο ο Κωνσταντίνος ονομάζεται ισαποστόλος) και δευτερευόντως στην ίδρυση μιας Χριστιανικής πρωτεύουσας, που ιδεατά εικονίζεται να προσφέρει ο Κωνσταντίνος ως κτήτορας στον Χριστό.

3. Η μυρόβλυση. Το σκήνωμα του Κωνσταντίνου μετά τον θάνατό του ανέβλυσε ευώδες μύρο.

4. Έγινε αιτία σωτηρίας εκατομμυρίων ανθρώπων, όταν σταμάτησε τους διωγμούς αιώνων, που υπέστησαν οι Χριστιανοί από τους προκατόχους του ειδωλολάτρες αυτοκράτορες. Και με τον τρόπο αυτό, όχι μόνο έσωσε εκατομμύρια ζωές ανθρώπων που διαφορετικά θα είχαν πεθάνει από το βάναυσο χέρι ειδωλολατρών. Μπορούσαν επίσης ευκολότερα, περισσότεροι άνθρωποι να γνωρίσουν τον Χριστό, και να οδηγηθεί μια ολόκληρη αυτοκρατορία, στη Χριστιανική αλήθεια και τη σωτηρία του λαού της. Αυτός είναι επίσης και άλλος ένας λόγος, που οι Χριστιανοί του έδωσαν την επωνυμία του ισαποστόλου. Επειδή έκανε όσα και οι απόστολοι σε πλήθος σεσωσμένων.

Γ. Οι αληθινές αιτίες των συκοφαντιών

Βεβαίως αυτός είναι ο αληθινός λόγος που οι Νεοειδωλολάτρες μισούν τόσο τον άγιο Κωνσταντίνο. Το ότι έσωσε τους Χριστιανούς από τους διωγμούς, και το ότι έτσι ο Χριστιανισμός συνέχισε να αυξάνει πλέον ελεύθερα, μέχρι που κατέκτησε τις καρδιές όλων των κατοίκων της αυτοκρατορίας.

Επίσης τρεις είναι οι αληθινοί λόγοι που τον κατηγορούν οι Προτεστάντες.

1. Για το ότι συνέβαλε στη σύγκλιση της Πρώτης Οικουμενικής Συνόδου. Και ο Προτεσταντισμός θέλει όσο μπορεί, να αρνηθεί το κύρος των Οικουμενικών Συνόδων, γιατί οι Σύνοδοι αυτοί, αποδεικνύουν τη συνέχεια της Εκκλησίας και το κύρος της στη διατύπωση δογμάτων. Και όταν φαίνεται η ιστορική συνέχεια της Εκκλησίας, ο Προτεσταντισμός απογυμνώνεται για την αυθαιρεσία του, και αποδεικνύεται ως μια αίρεση χωρίς αποστολική προέλευση.

2. Ψάχνουν επίσης αφορμές, για να θίξουν την αξιοπιστία των αναγνωρίσεων αγίων από την Εκκλησία. Γιατί αν πείσουν ότι τουλάχιστον ένας άγιος δεν ήταν άγιος, θέτουν υπό αμφισβήτηση όλους τους αγίους της Εκκλησίας.

3. Ψάχνουν στο πρόσωπο του αγίου Κωνσταντίνου άλλοθι, για την αιρετική και αντιχριστιανική τους άποψη, ότι δήθεν η Εκκλησία στις ημέρες του αγίου Κωνσταντίνου "αποστάτησε", και ότι έτσι αυτοί δήθεν προέβησαν στην ανασύστασή της, και την κάθαρσή της!

Όμως αυτοί οι ίδιοι Προτεστάντες, που συκοφαντούν και δεν δέχονται τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο ως άγιο, αποδέχονται αδιαμαρτύρητα τον βασιλιά Δαβίδ ως Προφήτη γεμάτο με Άγιο Πνεύμα. Και ενώ δεν δέχονται τον άγιο Κωνσταντίνο, που έκανε τα εγκλήματά του ως αμετανόητος ειδωλολάτρης, και που μετά τη βάπτισή του δεν αμάρτησε ξανά, δέχονται τον Δαβίδ, ο οποίος έκανε τα δικά του εγκλήματα, ΑΝ ΚΑΙ ΗΤΑΝ ΠΡΟΦΗΤΗΣ, αν και γνώριζε το νόμο του Θεού.

Ναι, θα μας μιλήσουν για τη μετάνοια του Δαβίδ. Γιατί ο Δαβίδ αν και προφήτης έπεσε, αλλά μετάνιωσε πικρά, και συνήλθε από την πτώση του. Και δεχόμαστε κι εμείς τη μετάνοιά του, και τον αναγνωρίζουμε κι εμείς τον Δαβίδ ως προφήτη. Όμως αυτοί οι ίδιοι που δέχονται τη μετάνοια του πιστού εγκληματία Δαβίδ, αρνούνται τη μετάνοια του απίστου εγκληματία Κωνσταντίνου, που στο κάτω - κάτω, δεν είχε ακόμα βαπτισθεί Χριστιανός. Δεν είναι αυτό αντίφαση; Δεν είναι μεροληψία και απαράδεκτη κρίση εναντίον ενός ανθρώπου που τελείωσε τη ζωή του στη γη με πίστη και μετάνοια; Ενός ανθρώπου που έσωσε από το θάνατο και την ειδωλολατρία εκατομμύρια ανθρώπους;

Ελπίζουμε αυτά όλα να τα σκεφθούν σοβαρά οι Προτεστάντες που κατηγορούν τον άγιο Κωνσταντίνο, και να απέχουν από τη βλασφημία αυτή. Γιατί έτσι εξομοιώνονται και συμμαχούν με τους ειδωλολάτρες, που μισούν τη Χριστιανική πίστη!

Είθε και οι σημερινοί μας πολιτικοί ηγέτες να εμπνέονται από τα μεγάλα και σπουδαία έργα του Μ. Κωνσταντίνου, (για τα οποία στοχεύουμε να μιλήσουμε σε άλλο άρθρο), τα οποία θα αποκτούσαν ακόμα μεγαλύτερη σπουδαιότητα υπό το φως του βεβαρημένου παρελθόντος του και της έμπρακτης μετανοίας του, αν αυτό το παρελθόν ήταν αλήθεια. Όμως, ούτε οι συκοφαντίες αυτές εναντίον του είναι αληθινές...

N. M.

oodegr.com

BΙΟΓΡΑΦΙΑ►

Ως γενέτειρα πόλη του Μεγάλου Κωνσταντίνου αναφέρεται τόσο η Ταρσός της Κιλικίας όσο και το Δρέπανο της Βιθυνίας. Ωστόσο η άποψη που επικρατεί φέρει τον Μέγα Κωνσταντίνο να έχει γεννηθεί στη Ναϊσό της Άνω Μοισίας (σημερινή Νις της Σερβίας). Το ακριβές έτος της γεννήσεώς του δεν είναι γνωστό, θεωρείται όμως ότι γεννήθηκε μεταξύ των ετών 272-288 μ.Χ.



Πατέρας του ήταν ο Κωνστάντιος, που λόγω της χλωμότητος του προσώπου του ονομάσθηκε Χλωρός, και ήταν συγγενής του αυτοκράτορα Κλαυδίου. Μητέρα του ήταν η Αγία Ελένη, θυγατέρα ενός πανδοχέως από το Δρέπανο της Βιθυνίας.



Το 305 μ.Χ. ο Κωνσταντίνος ευρίσκεται στην αυλή του αυτοκράτορα Διοκλητιανού στη Νικομήδεια με το αξίωμα του χιλίαρχου. Το ίδιο έτος οι δύο Αύγουστοι, Διοκλητιανός και Μαξιμιανός, παραιτούνται από τα αξιώματά τους και αποσύρονται. στο ύπατο αξίωμα του Αυγούστου προάγονται ο Κωνστάντιος ο Χλωρός στη Δύση και ο Γαλέριος στην Ανατολή. Ο Κωνστάντιος ο Χλωρός πέθανε στις 25 Ιουλίου 306 μ.Χ. και ο στρατός ανακήρυξε Αύγουστο τον Μέγα Κωνσταντίνο, κάτι όμως που δεν αποδέχθηκε ο Γαλέριος. Μετά από μια σειρά διαφόρων ιστορικών γεγονότων ο Μέγας Κωνσταντίνος συγκρούεται με τον Μαξέντιο, υιό του Μαξιμιανού, ο οποίος πλεονεκτούσε στρατηγικά, επειδή διέθετε τετραπλάσιο στράτευμα και ο στρατός του Κωνσταντίνου ήταν ήδη καταπονημένος.



Από την πλευρά του ο Μέγας Κωνσταντίνος είχε κάθε λόγο να αισθάνεται συγκρατημένος. δεν είχε καμία άλλη επιλογή εκτός από την επίκληση της δυνάμεως του Θεού. Ήθελε να προσευχηθεί, να ζητήσει βοήθεια, αλλά καθώς διηγείται ο ιστορικός Ευσέβιος, δεν ήξερε σε ποιόν Θεό να απευθυνθεί. Τότε έφερε νοερά στη σκέψη του όλους αυτούς που μαζί τους συνδιοικούσε την αυτοκρατορία. Όλοι τους, εκτός από τον πατέρα του, πίστευαν σε πολλούς θεούς και όλοι τους είχαν τραγικό τέλος. Άρχισε, λοιπόν, να προσεύχεται στον Θεό, υψώνοντας το δεξί του χέρι και ικετεύοντάς Τον να του αποκαλυφθεί. Ενώ προσευχόταν, διαγράφεται στον ουρανό μία πρωτόγνωρη θεοσημία. Περί τις μεσημβρινές ώρες του ηλίου, κατά το δειλινό δηλαδή, είδε στον ουρανό το τρόπαιο του Σταυρού, που έγραφε «τούτῳ νίκα». Και ενώ προσπαθούσε να κατανοήσει τη σημασία αυτού του μυστηριακού θεάματος, τον κατέλαβε η νύχτα. Τότε εμφανίζεται ο Κύριος στον ύπνο του μαζί με το σύμβολο του Σταυρού και τον προέτρεψε να κατασκευάσει απομίμηση αυτού και να το χρησιμοποιεί ως φυλακτήριο πιο πολέμους.



Έχοντας ως σημαία του το Χριστιανικό λάβαρο, αρχίζει να προελαύνει προς την Ρώμη εκμηδενίζοντας κάθε αντίσταση.



Όταν φθάνει στη Ρώμη ενδιαφέρεται για τους Χριστιανούς της πόλεως. Όμως το ενδιαφέρον του δεν περιορίζεται μόνο σε αυτούς. Πολύ σύντομα πληροφορείται για την πενιχρή κατάσταση της Εκκλησίας της Αφρικής και ενισχύει από το δημόσιο ταμείο τα έργα διακονίας αυτής.



Το Φεβρουάριο του 313 μ.Χ., στα Μεδιόλανα, όπου γίνεται ο γάμος του Λικινίου με την Κωνσταντία, αδελφή του Μεγάλου Κωνσταντίνου, επέρχεται μια ιστορική συμφωνία μεταξύ των δύο ανδρών που καθιερώνει την αρχή της ανεξιθρησκείας.



Τα προβλήματα που είχε να αντιμετωπίσει ο Μέγας Κωνσταντίνος ήσαν πολλά. Η αιρετική διδασκαλία του Αρείου, πρεσβυτέρου της Αλεξανδρινής Εκκλησίας, ήλθε να ταράξει την ενότητα της Εκκλησίας. Η διδασκαλία αυτή, που ονομάσθηκε αρειανισμός, κατέλυε ουσιαστικά το δόγμα της Τριαδικότητας του Θεού.



Μόλις ο Μέγας Κωνσταντίνος πληροφορήθηκε τα όσα θλιβερά συνέβαιναν στην Αλεξάνδρεια, απέστειλε με τον πνευματικό του σύμβουλο Όσιο, Επίσκοπο Κορδούης της Ισπανίας, επιστολή στον Επίσκοπο Αλεξανδρείας Αλέξανδρο (313 - 328 μ.Χ.) και τον Άρειο. Η προσπάθεια επιλύσεως του θέματος δεν ευδοκίμησε. Έτσι αποφασίσθηκε η σύγκλιση της Α' Οικουμενικής Συνόδου στη Νίκαια της Βιθυνίας το 325 μ.Χ.



Η περιγραφή της εναρκτήριας τελετής από τον ιστορικό Ευσέβιο είναι ομολογουμένως ενδιαφέρουσα. στο μεσαίο οίκο των ανακτόρων είχαν προσέλθει όλοι οι σύνεδροι. Επικρατούσε απόλυτη σιγή και όλοι περίμεναν την είσοδο του αυτοκράτορα, τον οποίο οι περισσότεροι θα έβλεπαν για πρώτη φορά. Ο Κωνσταντίνος εισήλθε ταπεινά, με σεμνότητα και πραότητα. στην ομιλία του προς τη Σύνοδο χαρακτηρίζει τις ενδοεκκλησιαστικές συγκρούσεις ως το μεγαλύτερο δεινό και από τους πολέμους. Ο λόγος του υπήρξε ευθύς και σαφής. Δεν ήθελε να ασχοληθεί παρά μονάχα με θέματα που αφορούσαν στην ορθοτόμηση της πίστεως. Η κρίσιμη φράση του, «περὶ τῆς πίστεως σπουδάσωμεν», διασώζεται σχεδόν από όλους τους ιστορικούς συγγραφείς.



Μετά το πέρας των εργασιών της Συνόδου ο αυτοκράτορας ανέλαβε πρωτοβουλίες για την εδραίωση των αποφάσεών της. Απέστειλε εγκύκλιο επιστολή προς την Εκκλησία της Αιγύπτου, Λιβύης, Πενταπόλεως, Αλεξανδρείας, στην οποία γνωστοποιεί τις αποφάσεις της Συνόδου. Ο ίδιος γνωστοποιεί προς όλη την επικράτεια της αυτοκρατορίας την καταδίκη του Αρείου και απαγορεύει την απόκτηση και την απόκρυψη των συγγραμμάτων του. Η εντυπωσιακή του όμως ενέργεια είναι η επιστολή του προς τον Άρειο. Επιτιμά τον αιρεσιάρχη και τον καταδικάζει με αυστηρότητα για τις κακοδοξίες του.



Όμως περί τα τέλη του 327 μ.Χ. ο Μέγας Κωνσταντίνος καλεί τον Άρειο στα ανάκτορα. Ο αιρεσιάρχης φυσικά δεν χάνει την ευκαιρία και υποβάλλει μία ομολογία γεμάτη από έντεχνες θεολογικές ανακρίβειες, πείθοντας μάλιστα τον Μέγα Κωνσταντίνο ότι αυτή δεν διαφέρει ουσιαστικά από όσα είχε αποφασίσει η Α' Οικουμενική Σύνοδος. Τελικά ο αυτοκράτορας συγκαλεί νέα Σύνοδο, το Νοέμβριο του 327 μ.Χ., η οποία ανακαλεί τον Άρειο από την εξορία και αποκαθιστά τους εξόριστους Επισκόπους Νικομηδείας Ευσέβιο και Νικαίας Θεόγνιο. Η ανάκληση του Αρείου και η αποκατάσταση των περί αυτών πυροδότησε νέες έριδες πιο κόλπους της Εκκλησίας. Ο Επίσκοπος Αλεξανδρείας Αλέξανδρος και στην συνέχεια ο διάδοχός του Μέγας Αθανάσιος αρνούνται να δεχθούν τον Άρειο στην Αλεξάνδρεια. Ο Μέγας Κωνσταντίνος απειλεί με καθαίρεση τον Μέγα Αθανάσιο, ενώ σε Σύνοδο που συνήλθε στην Αντιόχεια το 330 μ.Χ. καθαιρείται και εξορίζεται από τους αιρετικούς ο Άγιος Ευστάθιος, Επίσκοπος Αντιοχείας (τιμάται 21 Φεβρουαρίου). Η Σύνοδος της Τύρου της Συρίας, που συνήλθε το 335 μ.Χ., καταδικάζει ερήμην με την ποινή της καθαιρέσεως τον Μέγα Αθανάσιο, ο οποίος φεύγει, για να συναντήσει τον Μέγα Κωνσταντίνο.



Είναι γεγονός πως ο Μέγας Κωνσταντίνος δεν έδειξε να αποδέχεται το αίτημα του Μεγάλου Αθανασίου για ακρόαση. Πείσθηκε όμως να τον ακούσει, όταν ο Μέγας Αθανάσιος του απηύθυνε την ρήση: «Δικάσει Κύριος ἀνὰ μέσον ἐμοῦ καὶ σοῦ». Ο Μέγας Κωνσταντίνος κατενόησε την κατάφωρη αδικία και τις άθλιες μεθοδεύσεις σε βάρος του Μεγάλου Αθανασίου και έκανε δεκτό το αίτημά του νά προσκληθούν όλοι οι συνοδικοί της Τύρου και η διαδικασία να λάβει χώρα ενώπιόν του.



Ο Ευσέβιος Νικομηδείας αγνόησε την αυτοκρατορική εντολή. Πήρε μόνο ελάχιστους από τους συνοδικούς και εμφανίσθηκε στον αυτοκράτορα. Ξέχασε όλες τις υπόλοιπες κατηγορίες και για πρώτη φορά έθεσε το θέμα της δήθεν παρακωλύσεως της αποστολής σιταριού προς την Βασιλεύουσα. Ο αυτοκράτορας εξοργίζεται και εξορίζει τον Μέγα Αθανάσιο στα Τρέβιρα της Γαλλίας. Παρά ταύτα δεν επικυρώνει την απόφαση της Συνόδου της Τύρου για καθαίρεση και ούτε διατάσσει την αναπλήρωση του επισκοπικού θρόνου της Αλεξάνδρειας.



Η τελευταία περίοδος της ζωής του Μεγάλου Κωνσταντίνου είναι αυτή που τον καταξιώνει στην εκκλησιαστική συνείδηση και τον οδηγεί στο απόγειο της πνευματικής του πορείας. Ο Άγιος, κατά τον Απρίλιο του 337 μ.Χ., αισθάνεται τα πρώτα σοβαρά συμπτώματα κάποιας ασθένειας. Οι πηγές μάς πληροφορούν πως ο Μέγας Κωνσταντίνος κατέφυγε σε ιαματικά λουτρά. Βλέποντας όμως την υγεία του να επιδεινώνεται θεώρησε σκόπιμο να μεταβεί στην πόλη Ελενόπολη της Βιθυνίας, που είχε ονομασθεί έτσι λόγω της Αγίας μητέρας του. Εκεί παρέμεινε στο ναό των Μαρτύρων, όπου ανέπεμπε ικετήριες ευχές και λιτανείες προς τον Θεό. 



saint.gr