Ένα ποίημα για την Λάγκα

ΟΝΕΙΡΕΜΕΝΟ ΜΟΥ ΧΩΡΙΟ-ΧΩΡΙΟ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ ΜΟΥ

 Λάγκα μου

Χωριό μου, που δεν σε έζησα,

παρά μόνο στα όνειρά μου.

Χωριό μου, που σε γνώρισα

μέσα απ΄ τα μάτια της μαμάς μου. 

Τους ήχους σου, που άκουσα

απ΄ της αγάπης της τα λόγια

του αηδονιού κελάηδημα

του Γκιώνη μοιρολόγια...

Στην όμορφη βουνοπλαγιά 

το πατρικό το σπίτι 

εφτά παιδιά σε μια αγκαλιά.

Αγάπη, φτώχεια και χαρά!

Τραγούδια και καλή καρδιά!

Μια προσευχή..

και του πατέρα η ευχή!

Η ανατολή στο παραθύρι σου

και το φεγγάρι για καντήλι σου. 

Το αλώνι έξω στην αυλή 

και να τη η κυρά Βαγγελή,

του Παπαδημήτρη η εγγονή,

σαν πέρδικα, που περπατεί.

Στο θέρισμα πρώτη αυτή.

Πρώτη να μάσει την φακή.

Πρώτη να  πάει για κλαδί

και στον χορό ήταν πρώτη.

Με την "Ρούσσα" στο όργωμα.        

Με την "Ρούσσα"  στο αλώνι. 

Αλώνιζε τις θυμωνιές 

Κοσκίνιζε με δρεμόνι. 

Σεβόταν άνδρα ανύμπορο

τα έφιαχνε όλα μόνη!

Μοσχοβολούσε η γειτονιά

σαν φούρνιζε πίτες και ψωμιά.

Πέτουρα έπλαθε και τραχανά

να ΄χουν να τρώνε τα παιδιά..

και τσιγαρίδες  πάστωνε

να έχουν για χειμώνα

με βοηθό την Νόνα (Νουνά)

Κι έγνεθε κι έβαφε

και ύφαινε φουστοπούλες,

για να φοράν οι κόρες της

να ναι αρχοντοπούλες.

Κι είχαν κοτούλες στην αυλή

αρνάκια στο κατώι

Κι έρχονταν στην γειτονιά

τ άπόγιομα το σόϊ

Οι θειές και οι γειτόνισσες

κάθονταν στα πεζούλια

και τραγουδούσανε οι νιές

και στήναν γλέντι  και χαρές.

Χαμόγελα στα χείλη,

ώσπου να΄ ρθει το δείλι

Και λίγο πιο κάτω από κει

δίπλα στο ποταμάκι

πάλι η κυρά Βαγγελή,

τριανταφυλλιά π΄ ανθοβολεί

σκάλιζε το κηπάκι.

Να λάμπει ο ήλιος, να ΄ναι φως

και να ΄ναι τέτοια ομορφιά,

όλου του κόσμου η χαρά,

μέσα στην καρδιά σου..

Και συ μανούλα μου Μαρία γλυκιά

αγριολούλουδο, μικρό πουλάκι, 

άνθη να βάζεις  στα μαλλιά

φύλλα, λουλούδια και κλαδιά 

και να χορεύεις με φωνές

στης μάνας σου τις αγκαλιές.

Να τραγουδάς της Λάγκας 

τα τραγοούδια.. 

Να κλέβει ο άνεμος από αυτά,

ήχους, νότες,  γέλια και χαρά,

Να κλέβει βελάσματα απ΄ τ΄αρνιά,

κουδούνισμα προβάτων.

Των λουλουδιών την ομορφιά

των ανθισμένων βάτων.

Των αηδονιών την μελωδία

της εκκλησιάς την θεία ψαλμωδία.

Της βρύσης να κλέβει το κελάρισμα,

του ρυακιού την φλύαρη μουρμούρα, 

την γεύση που έχουν της μουριάς

τα άγρια τα μούρα.

Να κλέβει απ΄ τα αγριολούλουδα 

και από τις Πασχαλιές

κι απ΄ όλες τις ώρες τις καλές

χρώματα και αρώματα 

και όλες τις ευωδιές

και να στα φέρνει, όλα αυτά, 

στον ουρανό, όπου να ΄σαι..

την Λάγκα, που αγάπησες

πάντα να την θυμάσαι..

Να σου φέρνει το αεράκι, λες,  

δροσιά και θύμισες παλιές..

Και να σου φτάνουνε 

σαν μουσικές..

οι αγαπημένες σου φωνές.     

Ό,τι αγάπησες και θες

μανούλα μου θυμήσου..

και με την Λάγκα στην καρδιά

μανούλα μου κοιμήσου..!

Υ.Γ. Πολλά φιλιά... σαν πουλιά

        και αγκαλιές σαν ανθισμένες μυγδαλιές!

-----------------------

"Ρούσσα"=το όνομα του αλόγου, που είχαν για γεωργικές 

                  εργασίες και το επίταξε ο Ελληνικός στρατός 1940

Θεοφανώ Π. Θεοχάρη 

22-11-2020