Ευχές προέδρου Τ.Σ.Λάγκας και Εκκλησιαστικής Επιτροπής

Ευχές προέδρου
Τ.Σ.Λάγκας

και Εκκλησιαστικής Επιτροπής

 

Ευχές Συνδέσμου Λαγκιωτών

Καλή Ανάσταση, καλό Πάσχα. 

Ο Χριστός ας μας δώσει την δύναμη
για την δική μας ανάσταση, από το σκοτάδι στο φως!

Γιατί βάφουμε κόκκινα αυγά την Μεγάλη Πέμπτη;

 

Κόκκινα αυγά: Ένα από τα πιο διαδεδομένα έθιμα του Πάσχα είναι
το βάψιμο των αυγών τη Μεγάλη Πέμπτη.

Το αυγό -σύμφωνα με την παράδοση- συμβολίζει τον τάφο του
Χριστού που ήταν ερμητικά κλειστός  -όπως
και το περίβλημα του αυγού- αλλά έκρυβε μέσα του τη «Ζωή», αφού από αυτόν βγήκε
ο Ιησούς και αναστήθηκε.

 

Μπορεί τα τελευταία χρόνια το αυγά να βάφονται σε διάφορα
χρώματα, όμως η παράδοση τα θέλει κόκκινα.

 

Είναι γεγονός πως τα χρωματιστά αυγά τα συναντάμε στην
αρχαιότητα, στη Ρώμη, στην Ελλάδα, στην Κίνα, στην Αίγυπτο, ως δώρα στις
ανοιξιάτικες γιορτές μαζί με κουνέλια τα οποία είναι το σύμβολο της
γονιμότητας.

 

Πώς ακριβώς όμως, καταλήγουμε στην επιλογή του κόκκινου
χρώματος, δεν είναι ξεκάθαρο.

 

Οι εξηγήσεις που υπάρχουν είναι πολλές.

 

Μία από τις πιο αποδεκτές είναι πως το κόκκινο συμβολίζει το
αίμα και τη θυσία του Ιησού. Οι άλλες ερμηνείες, έχουν πρωταγωνίστριές τους,
τρεις γυναίκες : Την Παναγία, τη Μαγδαληνή και μία δύσπιστη ανώνυμη γυναίκα.

 

Μία εξήγηση που δίνεται συχνά, λέει ότι η Παναγία πήρε ένα
καλάθι αυγά και τα πρόσφερε στους φρουρούς Του Υιού της, ικετεύοντάς τους να
του φέρονται καλά.. Όταν τα δάκρυά της έπεσαν πάνω στα αυγά, αυτά βάφτηκαν
κόκκινα!

 

Μία άλλη ιστορία συνδέει το κόκκινο χρώμα με τη Μαρία
Μαγδαληνή. Όταν ο Ρωμαίος αυτοκράτορας ενημερώθηκε για την Ανάσταση του
Χριστού, τη θεώρησε τόσο απίθανη «όσο και το να βαφτούν τα αυγά κόκκινα».

 

Η Μαρία Μαγδαληνή τότε, χρωμάτισε μερικά κόκκινα αυγά και του
τα πήγε για να του επιβεβαιώσει το γεγονός.

 

Μία παραλλαγή της παραπάνω ιστορίας, θέλει μία γυναίκα να μην
πιστεύει την είδηση της Ανάστασης Του Ιησού και να λέει: «Όταν τα αυγά που
κρατώ θα γίνουν κόκκινα, τότε θα αναστηθεί και ο Χριστός». Και τότε αυτά έγιναν
κόκκινα»!

 

Το έθιμο του τσουγκρίσματος

Το έθιμο του τσουγκρίσματος των αυγών ξεκίνησε μάλλον στην
Βόρεια Αγγλία ως παιχνίδι: Ο κάτοχος του πιο γερού αυγού, ήταν ο νικητής!

 

Κανονικά πάντως το πρώτο αυγό που βάφεται σε κάθε σπίτι ανήκει
στην Παναγία και δεν πρέπει να το «τσουγκρίζουμε».

 

Πολλές νοικοκυρές ακόμα και σήμερα το φυλάνε στο εικονοστάσι
όλο το χρόνο μέχρι το επόμενο Πάσχα, αφού λένε πως δεν χαλάει όλη τη χρονιά!

 

Τη Μεγάλη Πέμπτη του επόμενου έτους το φυτεύουν στα χωράφια
τους για να είναι εύφορα, ή το κρεμάνε στα μαντριά των ζώων για να είναι
γόνιμα.

Πηγή

Ευχές Δημάρχου Άργους Ορεστικού για το Πάσχα

 Ευχές
Δημάρχου Άργους Ορεστικού για το Πάσχα

Να Γιατί δεν θα Άλλαζα με Τίποτα το Πάσχα στο Χωριό, Εσείς;

Αυτό το κείμενο είναι αφιερωμένο σε όσους κάθε χρόνο τέτοια
εποχή λένε: «Πού θα πάω φέτος; Πάσχα εγώ στην Αθήνα δεν κάνω. Εννοείται ότι θα
πάω στο χωριό». Κάποιος που δεν εγκαταλείπει την πόλη τις διακοπές του Πάσχα ή
που όταν φεύγει, επιλέγει αμιγώς τουριστικούς προορισμούς, δύσκολα θα μπορέσει
να μας καταλάβει. Η υποφαινόμενη ανήκει κι εκείνη στην κατηγορία των ανθρώπων
που κάθε χρόνο γιορτάζουν το Πάσχα στον τόπο καταγωγής τους. Γιατί όμως δεν θα
το άλλαζα με τίποτα; Γιατί δεν μπορώ να φανταστώ τη γιορτή του Πάσχα μακριά από
το χωριό;

 

Περνάς το Πάσχα με τους ίδιους φίλους που το πέρναγες όταν
ήσουν παιδί

 Όταν ήσουν παιδί, είτε ήθελες είτε όχι, ακολουθούσες τους
γονείς σου στο χωριό. Μπορεί κάποιες φορές να γκρίνιαζες και να προτιμούσες να
μείνεις σπίτι να δεις τηλεόραση μέχρι να ξαναανοίξουν τα σχολεία, όμως με το
που σου έλεγε η μαμά σου «δεν θες να δεις τους φίλους σου;», πάντα κάτι άλλαζε
Μέσα σου. Αμέσως, άρχιζες να αναπολείς το ανέμελο παιχνίδι στην πλατεία του
χωριού, τον διαγωνισμό της καλύτερης λαμπάδας που κάνατε άτυπα μεταξύ σας, τα
πνιχτά γελάκια με τους φίλους σας την ώρα της λειτουργίας όταν οι γονείς σας
επέμεναν να πάτε στην εκκλησία και τα κουλουράκια της γιαγιάς που τα τρώγατε
κρυφά πριν την Ανάσταση. Το παιχνίδι στην πλατεία μπορεί να έχει αντικατασταθεί
από τους μεζέδες στο καφενείο ή τον καφέ στο σπίτι και οι περίτεχνες λαμπάδες
από απλά κεριά όμως εσείς παραμένετε οι ίδιοι, αν και λίγο πιο μεγάλοι. Οι
πασχαλινές διακοπές ήταν η ευκαιρία να βρεθείτε όλα τα παιδιά μαζί μια που το
καλοκαίρι πολλές φορές οι άδειες των γονιών μοιράζονταν και μπορεί να μην
συνέπιπταν. Είναι πολύ συγκινητικό αν σκεφτείς ότι περνάς το Πάσχα με τα ίδια
άτομα από τότε που ήσουν παιδί. Ακόμα πιο συγκινητικές είναι οι αναμνήσεις που
αναπολείτε μαζί κάθε χρονιά…

 Τα σπίτια είναι πάντα ανοιχτά

 Το σίγουρο είναι πως τις διακοπές του Πάσχα η πόρτα του
σπιτιού σου μένει πάντα ανοιχτή. Για να είμαστε ακριβείς, οι πόρτες όλων των
σπιτιών παραμένουν ανοιχτές- κυριολεκτικά. Οι συγγενείς σου θα έρθουν να σε
δουν, να ψήσετε καφέ, να πείτε τα νέα σας και στο τέλος της ημέρας μπορεί να
μην έχεις κάνει τίποτε άλλο πέρα από αυτό… κι όμως να έχεις περάσει πολύ καλά!

 Ακολουθείς τα έθιμα όχι γιατί «πρέπει» αλλά γιατί θες

 Η αλήθεια είναι πως το Πάσχα το «καταλαβαίνεις» περισσότερο
στο χωριό γιατί ζεις περισσότερο τα έθιμά του. Εκεί κάθε μέρα της Μεγάλης
Εβδομάδας είναι διαφορετική, η ατμόσφαιρα είναι πιο κατανυκτική και οι
παραδόσεις τηρούνται ευλαβικά αυτή την περίοδο. Στην Αθήνα μπορεί να μην έκανες
τίποτα από αυτά αλλά στο χωριό το κάνεις με προθυμία και όχι από υποχρέωση.
Νηστεύεις, παρακολουθείς τη λειτουργία, πηγαίνεις στον Επιτάφιο, φτιάχνεις
κουλουράκια, βάφεις αυγά και συμμετέχεις σε κάθε παράδοση του χωριού.

Το πασχαλινό τραπέζι δεν είναι μόνο… οικογενειακό

Το τραπέζι της Ανάστασης μόνο οικογενειακό δεν είναι. Αν ο
καιρός το επιτρέπει, το γεύμα φυσικά γίνεται στις αυλές των σπιτιών. Οι
προπόσεις δίνουν και παίρνουν, οι ευχές και τα «Χρόνια πολλά» είναι η αφορμή
για να ακούσεις μετά «κάτσε λίγο μαζί μας να τσιμπήσεις κάτι. Το πέτυχα το
κοκορέτσι!». Με δυο λόγια, το τραπέζι του Πάσχα, κατά ένα περίεργο τρόπο, τους
χωράει όλους: οικογένειες, φίλους, συγγενείς και συχωριανούς και κανείς δεν
αισθάνεται παρείσακτος.

 Ο Επιτάφιος και η Ανάσταση αποκτούν άλλο νόημα

Η περιφορά του Επιταφίου και το βράδυ της Ανάστασης αποκτούν
άλλο νόημα στο χωριό. Η ευλάβεια και η κατάνυξη είναι έκδηλες και ίσως αυτό που
τελικά κάνει τον Επιτάφιο και την Ανάσταση τόσο ξεχωριστά Μυστήρια είναι οι
άνθρωποι στο χωριό. Τους γνωρίζεις όλους, σε γνωρίζουν όλοι, ανταλλάσσετε ευχές
και «χρόνια πολλά», αγκαλιάζεστε κι αυτό είναι μάλλον η αγαπημένη σας στιγμή…

Πηγή

Kυριακή των Βαΐων στην Λάγκα - Φωτογραφίες-Βίντεο

Kυριακή
των Βαΐων σήμερα και βρεθήκαμε στην Λάγκα, λίγοι και καλοί λόγω των μέτρων, για να
τιμήσουμε την ημέρα.

Χριστὸς Ανέστη ... ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!

Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν,

 θανάτῳ θάνατον πατήσας, 

ΚΑΙ τοῖς έν τοῖς μνήμασι  ζωὴν χαρισάμενος!

Ευχές Δημάρχου κ. Κεπαπτσόγλου

Ευχές Συνδέσμου Λαγκιωτών

Aυτό το Πάσχα δεν είναι σαν κανένα άλλο!!!

Περισσότερο μοναχικό μα πάντα ελπιδοφόρο...

Ο πρόλογος ήταν συμβουλευτικός... το κυρίως θέμα σχεδόν απογοητευτικό. 

Ο επίλογος όμως θα είναι νικηφόρος.

Μετά από κάθε σταύρωση πάντα υπάρχει Ανάσταση!

Αυτό το Πάσχα, ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ για να μη λείπει κανείς την φορά που θα βρεθούμε.

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ!

Ευχές προέδρου Τ.Ε. & Εκκλ. Επιτροπής Λάγκας

Διαφορετικό το φετινό Πάσχα...

Με υπομονή θα περάσουμε κι αυτόν τον Γολγοθά

για να φτάσουμε στην Ανάσταση.

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ!

Πασχαλινές ευχές του Συνδέσμου μας

Το Άγιο Φως της Ανάστασης να καταυγάσει τις ψυχές όλων μας 

και να φέρει ευλογία σε κάθε βήμα μας στο ταξίδι της ζωής. 

Καλό Πάσχα και καλή Ανάσταση!

Η πρόεδρος και τα μέλη του Δ.Σ.  Συνδέσμου Λαγκιωτών «Άγιος Νικόλαος»

Ευχές Δημάρχου για το Πάσχα

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ !!! ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!

Eυχές της προέδρου μας κ. Μαρίας Παπαϊωάννου

Ευχές Συνδέσμου Λαγκιωτών

Σάββατο Λαζάρου: Εθιμα και παραδόσεις σε όλη την Ελλάδα

Το Σάββατο του
Λαζάρου θεωρείται μέρα του θανάτου και της ζωής.

Σε
κάποια χωριά μάλιστα οι αγρότες δεν μαζεύουν τη σοδειά τους γιατί φοβούνται ότι
οι καρποί της γης φέρουν τον θάνατο μέσα τους. O Λάζαρος είναι μια μορφή που
εμπνέει σεβασμό στον ελληνικό λαό.

Παλιότερα οι εκδηλώσεις εορτασμού ήταν
πολλές και ποικίλες, ωστόσο σήμερα έχουν λησμονηθεί ως επί το πλείστον.

Για παράδειγμα τα κάλαντα του Λαζάρου
τραγουδιούνται σε ελάχιστες περιοχές, ενώ παλιότερα ήταν από τα πιο ζωντανά
έθιμα και έδιναν ιδιαίτερο τόνο στις μικρές κοινωνίες. Τα κάλαντα του Λαζάρου
ήταν αποκλειστικά σχεδόν γυναικεία και τα τραγουδούσαν κοπέλες διαφόρων ηλικιών
ακόμα και κορίτσια τις παντρειάς που ονομάζονταν “Λαζαρίνες”.

Την παραμονή της γιορτής, οι Λαζαρίνες
ξεχύνονταν στα χωράφια έξω από τα χωριά για να μαζέψουν λουλούδια που με αυτά
θα στόλιζαν το καλαθάκι τους την άλλη μέρα ντυμένες με τοπικές ενδυμασίες
φορώντας ειδική στολή.

Γύριζαν από σπίτι σε σπίτι τραγουδώντας
το Λάζαρο και εισέπρατταν μικρό φιλοδώρημα, χρήματα, αυγά, φρούτα ή άλλα
φαγώσιμα.

Σε πολύ λίγες περιοχές της χώρας
τραγουδιούνται σήμερα τα Λαζαριάτικα κάλαντα. Τα λόγια του τραγουδιού άλλοτε
αναφέρονται στην ανάσταση του Λαζάρου και είναι συνήθως μέτρια στιχουργήματα
και άλλοτε πάλι αποτελούν παινέματα προσώπων που αγγίζουν τα όρια υψηλής
ποιητικής δημιουργίας.

Τα έθιμα του
Λαζάρου στα χρόνια της σκλαβιάς είχαν κοινωνική σκοπιμότητα

Στις γυναίκες και ιδίως στα νέα κορίτσια
που δεν έβγαιναν συχνά έξω από το σπίτι επειδή τα ήθη της εποχής και ο φόβος
της αρπαγής τους από τους Τούρκους τις περιόριζαν, δίνονταν κάποιες ελευθερίες:
γίνονταν αλληλογνωριμίες και νυφοδιαλέγματα και σε λίγο καιρό ακολουθούσαν τα
προξενιά, τα αρραβωνιάσματα και οι γάμοι.

Έθιμα από
διαφορετικά μέρη της Ελλάδας

0 λαός γιορτάζει την πρώτη Λαμπρή, την
“Έγερση” του φίλου του Χριστού, του “αγέλαστου” Λάζαρου. Ο φόβος και ο τρόμος
για όσα γνώρισε στον άλλο κόσμο άφησαν τόσο βαθιά σημάδια στην ψυχή του Λάζαρου
που, λέει η παράδοση, μετά την Ανάσταση του δε γέλασε παρά μόνο μια φορά.

Είδε κάποιον χωρικό στο παζάρι να κλέβει
μια στάμνα και να φεύγει κρυφά.

“Βρε τον ταλαίπωρο, είπε. Για ιδές τον
πώς φεύγει με το κλεμμένο σταμνί.

Ξεχνάει ότι κι αυτός είναι ένα κομμάτι χώμα, όπως και το σταμνί. Το ʽνα χώμα κλέβει τʼ άλλο. Μα δεν είναι να γελούν οι
πικραμένοι;” και χαμογέλασε.

Στα περισσότερα μέρη της Ελλάδας για να
απεικονίσουν την Ανάσταση του Λάζαρου, να συμβολίσουν δηλαδή τη Νίκη του
Χριστού απέναντι στο θάνατο, αλλά παράλληλα και για να υποδηλώσουν την ανάσταση
της φύσης, έφτιαχναν ένα ομοίωμα του Λάζαρου.

Την παραμονή της γιορτής ή, σε πολλά
μέρη, ανήμερα την “πρώτη Λαμπρή”, τα παιδιά, κρατώντας το “Λάζαρο”, έκαναν τους
αγερμούς τους. Γύριζαν στα σπίτια και τραγουδούσαν τα “λαζαρικά”, για να
διηγηθούν την ιστορία του αναστημένου φίλου του Χριστού και να πουν παινέματα
στους νοικοκυραίους. Στην Ήπειρο μάλιστα, στις κτηνοτροφικές περιοχές, χτύπαγαν
ταυτόχρονα και μεγαλοκούδουνα.

“Πες μας Λάζαρε τι είδες

εις τον Άδη που επήγες.

Είδα φόβους, είδα τρόμους,

είδα βάσανα και πόνους,

δώστε μου λίγο νεράκι

να ξεπλύνω το φαρμάκι,

της καρδούλας μου το λέω

και μοιρολογώ και κλαίω.

Του χρόνου πάλι να ʽρθουμε,

με υγεία να σας βρούμε,

και ο νοικοκύρης του σπιτιού

χρόνια πολλά να ζήσει,

να ζήσει χρόνια εκατό

και να τα ξεπεράσει.”

Τα “λαζαρικά”
από τόπο σε τόπο έχουν πολλές παραλλαγές.

Στη Στερεά Ελλάδα, τη Μακεδονία και τη
Θράκη στο έθιμο έπαιρναν μέρος μόνο κορίτσια, οι “Λαζαρίνες” ή “Λαζαρίτσες”,
έτσι εύρισκαν την ευκαιρία να γίνουν γνωστές και σαν υποψήφιες νύφες. Για
“Λάζαρο” βαστούσαν έναν ξύλινο κόπανο για τα ρούχα, τυλιγμένο με παρδαλά
κομμάτια από πανιά, ίδιο μωρό.

Σε άλλα μέρη πάλι έντυναν με χτυπητά
πολύχρωμα υφάσματα μια ρόκα, μια κούκλα, έναν καλαμένιο σταυρό και τα στόλιζαν
με κορδέλες και λουλούδια.

Στη Σκύρο έπαιρναν την τρυπητή κουτάλα,
“τη σιδεροχουλιάρα”. Έβαζαν σε κάθε τρύπα και από ένα άσπροπούλι -άσπρη
μαργαρίτα- ένα κόκκινο γαρίφαλο για στόμα και σχημάτιζαν το πρόσωπο. Έδεναν
σταυρωτά πάνω στην κουτάλα ένα ξύλο, για να κάνουν τα χέρια, της φορούσαν και
ένα πουκαμισάκι ή ένα μωρουδίστικο ρούχο και ο “Λάζαρος” ήταν έτοιμος.

Γύριζαν τα παιδιά από σπίτι σε σπίτι
τραγουδώντας και οι νοικοκυρές τους έδιναν αυγά, λεφτά ή ό,τι άλλο είχαν. Πάντα
όλοι κάτι έβρισκαν να δώσουν. Κι όταν θέλαν για κάποιον να πούνε πως ήταν
τσιγκούνης έλεγαν: “Ποτέ του αυγό δεν έδωσε, ούτε τʼ αγίου Λαζάρου!”

Σε μερικά μέρη τη θέση του “Λάζαρου”
έπαιρνε ένα καλάθι στολισμένο με λουλούδια και με πολύχρωμες κορδέλες. Στην
Κρήτη έκαναν έναν ξύλινο σταυρό και τον στόλιζαν με ορμαθούς από λεμονανθούς
και αγριόχορτα με κόκκινα λουλούδια, τις μαχαιρίτσες.

Στην Κύπρο συναντάμε το έθιμο της
αναπαράστασης, στην αρχαιότερη μορφή του. Ο θεός πεθαίνει στην ακμή της νιότης
του και αμέσως ανασταίνεται, όπως ο Άδωνης στους αρχαίους Έλληνες. Έντυναν ένα
παιδί με κίτρινα λουλούδια, έτσι ώστε ούτε το πρόσωπο του δε φαινόταν. Σε κάθε
σπίτι που πήγαιναν, όταν άρχιζαν τα άλλα παιδιά να τραγουδούν, ξάπλωνε και
υποκρινόταν το νεκρό, όταν όμως έλεγαν το “Λάζαρε δεύρο έξω” σηκωνόταν.

Το ίδιο έθιμο συναντάμε και στην Κω. Το
παιδί που αναπαριστούσε το Λάζαρο, τυλιγμένο σε ένα σεντόνι, ήταν και αυτό
στολισμένο με κίτρινα λουλούδια. Αμοιβή της παρέας για την αναπαράσταση τα αυγά
για το δάσκαλο. Τα πιο μεγάλα παιδιά, οι “πρωτόσχολοι”, έπαιρναν την εικόνα του
Λάζαρου, την έβαζαν πάνω σε μια ειδική κατασκευή που στόλιζαν με δεντρολίβανο
-ήταν, λέει, η Βηθανία, η πατρίδα του- και γύριζαν στις στάνες. Οι βοσκοί τους
φίλευαν αυγά, τυριά και μυζήθρες για τις λαμπρόπιτες.

Για την ψυχή του Λάζαρου οι γυναίκες
ζύμωναν ανήμερα το πρωί ειδικά κουλούρια, τους “λαζάρηδες”, τα “λαζαρούδια” ή
και “λαζαράκια”. “Λάζαρο δεν πλάσεις, ψωμί δεν θα χορτάσεις” έλεγαν, μια και ο
αναστημένος φίλος του Χριστού πίστευαν πως είχε παραγγείλει: “Όποιος ζυμώσει
και δε με πλάσει, το φαρμάκι μου να πάρει…”

Στα “λαζαράκια” έδιναν το σχήμα ανθρώπου
σπαργανωμένου, όπως ακριβώς παριστάνεται ο Λάζαρος στις εικόνες. Όσα παιδιά
είχε η οικογένεια τόσους “λαζάρηδες” έπλαθαν και στη θέση των ματιών έβαζαν δυο
γαρίφαλα.

Διαβάστε εδώ:  Τα παραδοσιακά Λαζαράκια-
Συνταγή

Στην Κω οι αρραβωνιασμένες θα έφτιαχναν
ένα λαζαράκι σε μέγεθος μικρού παιδιού, γεμισμένο με χίλια δυο καλούδια και
κεντημένο σχεδόν σαν τις κουλούρες του γάμου, για να το στείλουν στο γαμπρό. Τα
“λαζαρούδια” πολλές νοικοκυρές τα γέμιζαν με αλεσμένα καρύδια, αμύγδαλα, σύκα,
σταφίδες, μέλι, πρόσθεταν πολλά μυρωδικά και τα παιδιά ξετρελλαίνονταν να τα
τρώνε ζεστά.

Καλαθάκια και
κάλαντα παρουσίασαν οι Λαζαρίνες στα Τρίκαλα

Τα έθιμα του Λαζάρου, τα ολοστόλιστα καλαθάκια, και τα ιδιαίτερα κάλαντα αυτής
της μέρας, παρουσίασαν οι Λαζαρίνες από την πόλη και την περιοχή των Τρικάλων,
σήμερα, στο Πνευματικό Κέντρο του δήμου Τρικκαίων, όπου πραγματοποιήθηκε η
εκδήλωση «Λαζαρίνες 2011».

Την εκδήλωση διοργανώνουν κάθε χρόνο ο Πολιτιστικός Οργανισμός του δήμου
Τρικκαίων και ο Σύλλογος Φίλων Λαογραφικού Μουσείου Τρικάλων, με σκοπό τη
συνέχιση του εθίμου των λαζαρινών αγερμών.

Οι Λαζαρίνες “διαγωνίζονται”, είτε
ατομικά, είτε ομαδικά, έχοντας καλάθια, κατασκευασμένα με φυσικά υλικά και
στολισμένα με φυσικά λουλούδια, και τραγουδώντας ένα από τα παραδοσιακά κάλαντα
της εορτής. Σε όλα τα παιδιά προσφέρονται τα παραδοσιακά φιλέματα (καρύδια,
αυγά, ξερά σύκα, καραμέλες), λαζαράκια (ψωμένια ανθρώπινα ομοιώματα) και
ενθύμια συμμετοχής. Βραβεύονται τα τρία ωραιότερα καλάθια, τα τρία σπανιότερα
παραδοσιακά τραγούδια και οι τρεις καλύτερες συνολικές παρουσίες (καλάθι και
τραγούδι).

Στη Θεσσαλία, τα κάλαντα του Λαζάρου τα
τραγουδούν μόνο κορίτσια, οι «Λαζαρίνες». Ντυμένες με ωραίες φορεσιές και
κρατώντας καλάθια, στολισμένα με λογής-λογής ανοιξιάτικα λουλούδια, γυρίζουν
όλα τα σπίτια. Το έθιμο, καθώς τελείται μέσα στην καρδιά της Άνοιξης, πέρα από
τα θρησκευτικά μηνύματα που μεταδίδει, συμβολίζει και την αναγέννηση της φύσης.
Οι Λαζαρίνες, επίσης, συμβολίζουν την αναγέννηση και συνέχιση της ίδιας της
παραδοσιακής κοινωνίας, αφού είναι οι κοπέλες-μελλοντικές νύφες, που θα
αναλάβουν μέσα από το γάμο και την απόκτηση παιδιών να ανανεώσουν και να
συνεχίσουν την παραδοσιακή κοινωνία.

Έθιμο
«Λαζαρίνες» Σάββατο του Λαζάρου στη Λευκοπηγή Κοζάνης

Οι Λαζαρίνες στις 12 το μεσημέρι συγκεντρώνονται στο κονάκι, το σπίτι που
επιλέγουν για να γίνει το γλέντι τους, το βράδυ του Σαββάτου του Λαζάρου. Εκεί
αφού φάνε για μεσημέρι όλες μαζί, ξεκινούν για τα σπίτια του χωριού.

Πρώτα στον παπά, μετά στον Πρόεδρο, στην
εκκλησία της Παναγίας στα μνήματα και ύστερα σʼ όλα τα
σπίτια της Λευκοπηγής, όπου τραγουδούν διάφορα λαζαριάτικα τραγούδια ανάλογα με
την επιθυμία του κάθε νοικοκύρη, ενώ η νοικοκυρά βάζει από ένα άσπρο αυγό στο
καλάθι των Λαζαρίνων .

Όταν τελειώσουν, γύρω στις 4:30 το
απόγευμα, όλα τα μπλίκια των λαζαρίνων μαζεύονται στην πλατεία όπου στήνεται ο
τρανός χορός (Λαζαριάτικος) με λαζαριάτικα τραγούδια.

Στην πλατεία υπάρχουν στρωμένα τραπέζια με λαζαριάτικες πίτες, κρασιά και
εδέσματα που προσφέρονται για όλο τον κόσμο.

Παλιότερα, οι νέοι του χωριού και οι
πεθερές διάλεγαν τις νύφες από τα κορίτσια , τις Λαζαρίνες, που χόρευαν στον
τρανό χορό (νυφοδιαλέγματα).

Στη συνέχεια μετά τον τρανό χορό, οι
Λαζαρίνες μοιράζουν τη λαζαρόπιτα στα δικά τους σπίτια και αφού ξεκουραστούν
δίνουν ραντεβού για το βράδυ στο κονάκι για γλέντι με τραγούδια, παιχνίδια και
χορό, μέχρι το πρωί.

Σάββατο του
Λαζάρου στην Κέρκυρα

Στην παλιά Κέρκυρα, ένας άνθρωπος συνήθιζε να φορά μια κόκκινη μπλούζα, που
έδενε στη μέση του με ένα κορδόνι από πολύχρωμες κορδέλες. Στα χέρια του
κράταγε ένα κοντάρι στην κορυφή του οποίου υπήρχε ένα πρόσωπο, σκαλισμένο σε
ξύλο, που παρίστανε το Λάζαρο. Επάνω στο κοντάρι είχε κρεμασμένα διάφορα
στολίδια (ψεύτικα μαργαριτάρια, μαντήλια, κορδέλες, κούκλες κλπ). Μαζί του και
δυο οργανοπαίχτες που τον συνόδευαν να πει τα Κάλαντα του Λαζάρου. Πήγαιναν
λοιπόν στα σπίτια και τα μαγαζιά και εισέπρατταν χρήματα.

Απαραιτήτως όλοι αγόραζαν κάτι από αυτά
που είχε κρεμασμένα στο κοντάρι, αφού τα θεωρούσαν σαν φυλακτά, που κρέμαγαν
στο προσκεφάλι τους.

Αργότερα το έθιμο συνεχίστηκε από ομάδες
μουσικών και από παιδιά, που έπαιζαν ή τραγουδούσαν αυτά τα κάλαντα. Το έθιμο
σιγά σιγά ατόνησε και είχε ξεχαστεί. Αναβιώνει τα τελευταία χρόνια από το Φορέα
Κορφιάτικης Έκφρασης, στο Ιστορικό Κέντρο της πόλης μας, στις 11 το πρωί του
Σαββάτου του Λαζάρου.

Ακολουθεί μια από τις πολλές εκδοχές
αυτών των καλάντων, όπως τα τραγουδούν ακόμη και σήμερα στο χωριό Επίσκεψη:

Με τον ορισμό λόγο να πούμε και το
Λάζαρο να διηγηθούμε

Καλησπέρα σας καλή βραδία, ήρθε ο Λάζαρος με τα Βαϊα

Αν κοιμόσαστε να ασκωθείτε και αν κάθεστε ν’ αφρικαστείτε.

Αγρικήσατε μεγάλο θαύμα, όπου έγινε δαιμόνων τραύμα.

Πήγεν ο Χριστός στη Βηθανία διότι εκεί ήταν πολύ απιστία.

Όσοι έμαθαν τον ερχομό του, όλοι τρέξανε στον ορισμό του.

Όλοι τρέξανε μικροί, μεγάλοι, όλοι Χριστιανοί Εβραίοι κι άλλοι

Καβαλίκεψε εις πώλου όνο, έτσι έμελλε τούτο το χρόνο

Και τα νήπια παιδιά Εβραίων, δια την πομπή των Ιουδαίων.

Άλλοι έκοβαν κλάδους και Βάϊα, συντηνέχοντες τα λόγια τα Άγια.

Άλλοι έλεγαν ευλογημένος ο ερχόμενος και κηρυγμένος.

Τότε ο Χριστός εμπρός κινάει και ο λαός τον ακλουθάει.

Τότε τρέξανε Μάρθα, Μαρία, γιατί ήτανε μεγάλη χρεία.

Πού είναι ο Λάζαρος, πού είν’ ο αδερφός μου, πού είν’ ο φίλος μου και ξάδερφός
μου;

Λέγουν Λάζαρος είν’ πεθαμένος, τετραήμερος στη γη θαμμένος.

Λέγει πάμετε να τον ιδούμε και στον τάφο του να λυπηθούμε.

Πάτησε ο Χριστός στην πλάκα επάνω, «Δεύρο Λάζαρε, σήκω επάνω».

Κι ώ του θαύματος η γη εταράχθη και ο Λάζαρος ορθός εστάθη.

Πού ήσουν Λάζαρε, πού’σαι αδερφέ μου, πού ήσουν φίλε μου και γνώριμέ μου;

Δώστε μου να πιω λίγο νεράκι, τι είν’ το στόμα μου πικρό φαρμάκι.

Είν’ τ’ αχείλι μου είν’ μαραμένο και από τη γη φαρμακωμένο.

Δώστε μου να πιω να σας μιλήσω και το θάνατο να λησμονήσω.

Ήμουνα βαθιά στη γη θαμμένος και με τους νεκρούς ανταμωμένος.

Τι είν’ ο θάνατος που περιμένει κάθε άνθρωπο στην Οικουμένη.

Τώρα ευχόμεθα καλήν υγεία, Καλή Ανάσταση και ευτυχία.

Χρόνους Πολλούς

Τα παραδοσιακά Λαζαράκια- Συνταγή

Για την ψυχή του Λάζαρου οι
γυναίκες ζύμωνουν ανήμερα το πρωί του Σαββάτου ειδικά
κουλουράκια, τα οποία τα ονομάζουν «Λαζαράκια»,
«Λαζάρηδες» ή αλλιώς και «Λαζαρούδια».

«Λαζαράκια για
τον Λάζαρο αν
δεν πλάσεις, ψωμί δεν θα χορτάσεις» συνήθιζαν να λένε παλαιότερα, αφού πίστευαν
ότι σύμφωνα με την παράδοση το αναστημένος φίλος του Χριστού είχε παραγγείλει:
«Όποιος ζυμώσει και δε με πλάσει, το φαρμάκι μου να πάρει…»

Στα «λαζαράκια» δίνουν το σχήμα ανθρώπου
σπαργανωμένου, όπως ακριβώς παριστάνεται ο Λάζαρος στις εικόνες. Όσα παιδιά
έχει η οικογένεια τόσους «λαζάρηδες» πλάθουν και στη θέση των ματιών βάζουν δυο
γαρίφαλα.

Στην Κω, η παράδοση ήθελε κάποτε τις
αρραβωνιασμένες κοπέλες να φτιάχνουν φτιαχναν ένα λαζαράκι σε μέγεθος μικρού
παιδιού, γεμισμένο με χίλια δυο καλούδια και κεντημένο σχεδόν σαν τις κουλούρες
του γάμου, για να το στείλουν στο γαμπρό. Τα «λαζαρούδια» πολλές νοικοκυρές τα
γέμιζαν με αλεσμένα καρύδια, αμύγδαλα, σύκα, σταφίδες, μέλι, πρόσθεταν πολλά
μυρωδικά και τα παιδιά ξετρελλαίνονταν να τα τρώνε ζεστά.

Τα υλικά που
θα χρειαστούμε για να φτιάξουμε τα Λαζαράκια είναι:

440 γρ. αλεύρι γ.ο.χ.,

1 φακελάκι ξερή μαγιά, 225 γρ. ζάχαρη κρυσταλλική μπορείτε να χρησιμοποιήσετε
στέβια ή και σιρόπι αγαύης για να τα κάνετε πιο υγιεινά και με λιγότερες
θερμίδες, 110 γρ. ελαιόλαδο,120 γρ. κανελόζουμο (βρασμένο νερό με 1 ξύλο
κανέλας),1/2 κ. γλ. αλάτι

3 κ. σ. σταφίδες ξανθές, 3 κ. σ. καρύδι τριμμένο,1/2 σφηνάκι κονιάκ,2 κ. σ.
κανέλα ή σμυρνιό

Πώς φτιάνουμε
τα λαζαράκια:

Φτιάχνουμε το κανελόζουμο και το αφήνουμε να κρυώσει λιγάκι. Μέσα σε αυτό
διαλύουμε τη μαγιά. Σε ένα μπωλ ρίχνουμε το αλεύρι με το αλάτι κοσκινισμένα,
κάνουμε λακουβίτσα και τοποθετούμε τα υπόλοιπα υλικά και ζυμώνουμε μέχρι να έχουμε
μία μαλακή ζύμη που να ξεκολλάει από τα χέρια μας. Γίνεται αμέσως γιατί τη
βοηθάει το ελαιόλαδο. Αφήνουμε σκεπασμένο το μπωλ σε ζεστό μέρος να φουσκώσει η
ζύμη μου για περίπου 2 ώρες και μετά πλάθουμε ανθρωπάκια με τα χεράκια τους.
Μπήγουμε τα γαρύφαλλα για ματάκια, στόμα και στα χέρια τους και τα αφήνουμε να
«ξεκουραστούν» για περίπου μια ώρα περίπου, σε αντικολλητικό χαρτί στη λαμαρίνα
του φούρνου μέσα σε προθερμασμένο φούρνο στους 50 βαθμούς. Αμέσως μετά, τα
τοποθετούμε με σχετική απόσταση μεταξύ τους γιατί απλώνουν λίγο. Ψήνουμε στους
180 βαθμούς για 20 λεπτά στις αντιστάσεις σε μεσαία σχάρα.

Μόλις τα αποσύρουμε από το φούρνο και τα
αφήνουμε να κρυώσουν για να σφίξουν λίγο.

Η παραπάνω δοσολογία θα σας βγάλει 10
λαζαράκια περίπου. Επίσης έχετε υπόψη σας ότι μπορείτε να τα κάνετε με όποια
κουλουρένια ζύμη σας αρέσει. Το σκεπτικό είναι να έχουν χεράκια σταυρωμένα και
γαρυφαλλάκι, ενώ κάποιοι τα φτιάχνουν και με ποδαράκια. 

Πηγή

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ... ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ...