Φανή Θεοχάρη: «Έφυγες σαν σήμερα πριν δώδεκα χρόνια μάνα, γλυκιά μου μάνα!»

ΜΑΝΑ ΓΛΥΚΙΑ ΜΟΥ ΜΑΝΑ

Αχ τα χεράκια της μανούλας μου

γρήγορα που περνούσανε

στον αργαλειό τα φλόκια

Διπλοχτυπούσε το χτένι

στο υφαντό και τραγουδούσε

Κι όλο άλλαζε κλωστές

 Μια κλωστή με κόκκινο
χρώμα

 μαζί με μια σκέψη
προσμονής..

ελπίδα επιστροφής του πατέρα μου,

που ήταν στην ξενητειά ακόμα

Μια κλωστή, άλλο χρώμα,

ένα ροζ όνειρο αναμονής..

-Πως θα σπουδάσουν τα κορίτσια

-Πώς θα αγοράσω τα βιβλία της Φανής!

Και χτυπούσε το χτένι πιο δυνατά

και ύφαινε και έπλεκε

φλοκάτες, κιλίμια και προικιά

Κλωστές πολύχρωμες, πολλές...

Πολλές έγνοιες πολλές φροντίδες

όνειρα φτερωτά και χαρωπές ελπίδες..

Κι όταν κοβόταν η κλωστή

στον κόμπο έδενε την κάθε λύπη

και πάλι συνέχιζε το χτένι

να χτυπά το υφαντό της

Και άλλαζε στο τραγούδι της σκοπό

Και ο αργαλειός τραγουδούσε μαζί της

Πουλιά και άστρα και λουλούδια

κεντούσε και σχήματα

σημαδιακά και με νοήματα

Όλη η γεωμετρία στα υφαντά της

Κι αγάπη άνθιζε στο ανθογυάλι

και ο ουρανός κάθε μέρα

γινόταν πιο αισιόδοξος

Αχ τα χεράκια της μανούλας μου

σαν χτένιζε πλεξούδες

τα μαλλιά μου

Γλυκά γλιστρούσε το χτένι

κι η αγάπη της στόλιζε

τις σγουρές σκάλες και

τις καστανές τις μπούκλες

Με καμάρωνε και χαμογελούσε

στο σχολείο σαν με προβοδούσε

Άγγελος ένοιωθα ευλογημένη

στην αγάπη της έτσι βαφτισμένη

Αχ τα χεράκια της μανούλας μου

πώς έπαιρνε τον πόνο

με ένα χάδι μόνο,

με ένα λόγο, με ένα φιλί

Αχ Μάνα Μαρία,

μάνα καλή!

Κι όταν το κρύο περόνιαζε

τα παιδικά μου χέρια

στον κόρφο της τα ζέσταινε

σαν να ΄ταν περιστέρια

Αχ τα χεράκια της μανούλας μου

τα μαγικά της χέρια

πουλιά ήταν και πέταξαν

στον ουρανό, στα αστέρια..

Άργησες μάνα το πρωί

να ΄ρθεις να με ξυπνήσεις

με το γλυκό σου το φιλί

να με παρηγορήσεις

Ακόμα κλαίει για σένα η ψυχή μου

κι ακόμα ακούω να με φωνάζεις

-Φανή μου..

Θεοφανώ Π. Θεοχάρη

16-6-2021