Φανή Θεοχάρη: «Έφυγες σαν σήμερα πριν δώδεκα χρόνια μάνα, γλυκιά μου μάνα!»

ΜΑΝΑ ΓΛΥΚΙΑ ΜΟΥ ΜΑΝΑ

Αχ τα χεράκια της μανούλας μου

γρήγορα που περνούσανε

στον αργαλειό τα φλόκια

Διπλοχτυπούσε το χτένι

στο υφαντό και τραγουδούσε

Κι όλο άλλαζε κλωστές

 Μια κλωστή με κόκκινο
χρώμα

 μαζί με μια σκέψη
προσμονής..

ελπίδα επιστροφής του πατέρα μου,

που ήταν στην ξενητειά ακόμα

Μια κλωστή, άλλο χρώμα,

ένα ροζ όνειρο αναμονής..

-Πως θα σπουδάσουν τα κορίτσια

-Πώς θα αγοράσω τα βιβλία της Φανής!

Και χτυπούσε το χτένι πιο δυνατά

και ύφαινε και έπλεκε

φλοκάτες, κιλίμια και προικιά

Κλωστές πολύχρωμες, πολλές...

Πολλές έγνοιες πολλές φροντίδες

όνειρα φτερωτά και χαρωπές ελπίδες..

Κι όταν κοβόταν η κλωστή

στον κόμπο έδενε την κάθε λύπη

και πάλι συνέχιζε το χτένι

να χτυπά το υφαντό της

Και άλλαζε στο τραγούδι της σκοπό

Και ο αργαλειός τραγουδούσε μαζί της

Πουλιά και άστρα και λουλούδια

κεντούσε και σχήματα

σημαδιακά και με νοήματα

Όλη η γεωμετρία στα υφαντά της

Κι αγάπη άνθιζε στο ανθογυάλι

και ο ουρανός κάθε μέρα

γινόταν πιο αισιόδοξος

Αχ τα χεράκια της μανούλας μου

σαν χτένιζε πλεξούδες

τα μαλλιά μου

Γλυκά γλιστρούσε το χτένι

κι η αγάπη της στόλιζε

τις σγουρές σκάλες και

τις καστανές τις μπούκλες

Με καμάρωνε και χαμογελούσε

στο σχολείο σαν με προβοδούσε

Άγγελος ένοιωθα ευλογημένη

στην αγάπη της έτσι βαφτισμένη

Αχ τα χεράκια της μανούλας μου

πώς έπαιρνε τον πόνο

με ένα χάδι μόνο,

με ένα λόγο, με ένα φιλί

Αχ Μάνα Μαρία,

μάνα καλή!

Κι όταν το κρύο περόνιαζε

τα παιδικά μου χέρια

στον κόρφο της τα ζέσταινε

σαν να ΄ταν περιστέρια

Αχ τα χεράκια της μανούλας μου

τα μαγικά της χέρια

πουλιά ήταν και πέταξαν

στον ουρανό, στα αστέρια..

Άργησες μάνα το πρωί

να ΄ρθεις να με ξυπνήσεις

με το γλυκό σου το φιλί

να με παρηγορήσεις

Ακόμα κλαίει για σένα η ψυχή μου

κι ακόμα ακούω να με φωνάζεις

-Φανή μου..

Θεοφανώ Π. Θεοχάρη

16-6-2021

Φανή Θεοχάρη ... Δύο ακόμη ποιήματα για την Λάγκα.

                   Δεν μας εκπλήσσει πλέον…

Εδώ και πολύ καιρό μας έκανε γνωστά τα ταλέντα της: μεταξύ των
οποίων και η ποίηση…. Αυτή τη φορά με ακόμη δύο ποιήματά της για το χωριό μας.
(Διαβάστε ακόμη ένα εδώ).

 

Φανή, σε ευχαριστούμε από καρδιάς….

Περιμένω τη μέρα που θα ξαναβρεθούμε στην αγαπημένη μας Λάγκα. 

(Θανάσης Φιλ. Ριζόπουλος)

 

ΛΑΓΚΑ ΧΩΡΙΟ ΜΟΥ

Στη Λάγκα θα χτίσω ένα σπιτάκι

σε μια ηλιόλουστη βουνοπλαγιά

να ΄ναι το φέγγος του ηλιου στη ράχη

γύρω λαγκάδια, λόφοι και βράχοι

βρυσούλες, ρυάκια και η ρεματιά

Πηγές, νεροσυρμές και νερομάνες

λουλούδια και άνθη αρραμαθιές

να λιάζονται στου ήλιου τα χάδια.

Και να μου τραγουδάει στη σιγαλιά

γλυκά τ΄αηδόνι τα όμορφα βράδια

Θα φυτέψω στην αυλή μια κερασιά

ανθοβολιά στο αγαπημένο

προγονικό μου χώμα

Στα μά΄τια μου να φαντάζει ζωγραφιά

με όμορφο χρώμα

Στην Λάγκα θέλω να ΄ρθω να ζήσω

Παλιό τραγούδι, που η μάνα μου

τό ΄χει  άφησε μισό, να
συνεχίσω:

-" Στης Λάγκας τον ανήφορο

θα πάω να σπείρω ρύζι

για να περνά η αγάπη μου

να κόβει να μυρίζει........."

Τις τελευταίες μέρες μου

θέλω εκεί να ζήσω

σάμπως στην αγκαλιά της μάνας μου

τα μάτια μου να κλείσω

23-2-2021

 

ΛΑΓΚΑ

Λάγκα μου γλυκιά κι αγαπημένη

Λάγκα μου πεντάμορφη, ηλιοφωτισμένη

με όλες τις καλοκαιριές κι όλους τους χειμώνες

που απ΄τον Φλεβάρη στόλισμα έχεις τις ανεμώνες

Άνθρωποι, δένδρα, ανθοί, νερά βουνά λιθάρια

Νερά, ρυάκια άβαθα, γλυκόηχα, νερά κρύα καθάρια

Περίτεχνα σε έπλασε Θεός σοφός, τρανός τεχνίτης

με έλκεις με τόση επιθυμιά σαν να ΄σουνα μαγνήτης

Κι όσο κοντά σου λαχταρώ...τόσο μακριά σου στέκω

μα τα όνειρά μου πάντοτε με σένανε τα πλέκω

Κι αν λάμπει κι άλλος ουρανός, σε μερη άλλα ξένα

δεν είναι τίποτε για με... Λάγκα μου έξω από σένα.

24-2-2021

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ.... Ποίημα από την Θεοφανώ Θεοχάρη.

 

Αργούμε, ίσως λόγω covid, να μπούμε στο κλίμα, αλλά.... μπαίνουμε...

Με τον πιο ευχάριστο τρόπο μάλιστα. Με ένα ακόμη ποίημα της αγαπητής μας Φανής Θεοχάρη...

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Χριστούγεννα! κι η σκέψη

στων πρώτων χρόνων

τα Χριστούγεννα γυρίζει,

σαν το πουλί, που

την φωλιά νοστάλγησε

και αναγνωρίζει,

σαν το δενδρί, 

που κάθε χρόνο

τάχτηκε να ανθίζει..!

Λύπες και πόνοι σήμερα λουφάζουν

κι οι αναμνήσεις πολύτιμα

τα κάνουν να φαντάζουν..

κι η νοσταλγία με μαγεία τα στολίζει..!

Μπερδεύτηκαν στην σκέψη

φωνές παιδιών κι αγγέλων..

Μελωδικά τα κάλαντα

ηχούν στις γειτονιές.

Γιορτή χαράς και γέλιων!

Στόλισαν όμορφα το σπίτι οι νιές!

Γλυκά και δώρα και μια ζέστη

γλυκαίνει ωραία την καρδιά

και χύνεται ευτυχία απ΄ τ΄άστρο

του δένδρου των Χριστουγέννων

αυτήν την μαγική βραδιά..!

Το τζάκι αναμμένο

με προσάναμμα την λύπη.

Κι όλοι εκεί-κανείς δεν λείπει!

Ποιος είπε ότι έφυγαν 

και κοιμήθηκαν βαριά

ο παππούς και η γιαγιά;

Όλοι εδώ.. Όλοι εδώ...

Να ο θείος-Να κι η θειά

καθισμένοι στον οντά!

Ο πατέρας γελαστός

και ο αδερφός με το παιχνιδι παίζει!

Κι η μάνα μεταξωτό τραπεζομάντηλο,

για να τιμήσει τον Χριστό και τον αρχάγγελο

απλώνει στο τραπέζι..!

Με την σκέψη, πώς μελωδικά

ηχούν ακόμη οι καμπάνες

κι οδηγούν στην εκκλησιά

από το χέρι κρατώντας

τα παιδιά οι μάνες!

Χριστούγεννα ! 

Κι η παιδική

ψυχή, που κρύβουν 

οι γέροντες στα στήθη

φτερουγίζει σαν μικρό 

πουλί, που ανεστήθη..!

Θεοφανώ Π. Θεοχάρη

Ένα ποίημα για την Λάγκα

ΟΝΕΙΡΕΜΕΝΟ ΜΟΥ ΧΩΡΙΟ-ΧΩΡΙΟ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ ΜΟΥ

 Λάγκα μου

Χωριό μου, που δεν σε έζησα,

παρά μόνο στα όνειρά μου.

Χωριό μου, που σε γνώρισα

μέσα απ΄ τα μάτια της μαμάς μου. 

Τους ήχους σου, που άκουσα

απ΄ της αγάπης της τα λόγια

του αηδονιού κελάηδημα

του Γκιώνη μοιρολόγια...

Στην όμορφη βουνοπλαγιά 

το πατρικό το σπίτι 

εφτά παιδιά σε μια αγκαλιά.

Αγάπη, φτώχεια και χαρά!

Τραγούδια και καλή καρδιά!

Μια προσευχή..

και του πατέρα η ευχή!

Η ανατολή στο παραθύρι σου

και το φεγγάρι για καντήλι σου. 

Το αλώνι έξω στην αυλή 

και να τη η κυρά Βαγγελή,

του Παπαδημήτρη η εγγονή,

σαν πέρδικα, που περπατεί.

Στο θέρισμα πρώτη αυτή.

Πρώτη να μάσει την φακή.

Πρώτη να  πάει για κλαδί

και στον χορό ήταν πρώτη.

Με την "Ρούσσα" στο όργωμα.        

Με την "Ρούσσα"  στο αλώνι. 

Αλώνιζε τις θυμωνιές 

Κοσκίνιζε με δρεμόνι. 

Σεβόταν άνδρα ανύμπορο

τα έφιαχνε όλα μόνη!

Μοσχοβολούσε η γειτονιά

σαν φούρνιζε πίτες και ψωμιά.

Πέτουρα έπλαθε και τραχανά

να ΄χουν να τρώνε τα παιδιά..

και τσιγαρίδες  πάστωνε

να έχουν για χειμώνα

με βοηθό την Νόνα (Νουνά)

Κι έγνεθε κι έβαφε

και ύφαινε φουστοπούλες,

για να φοράν οι κόρες της

να ναι αρχοντοπούλες.

Κι είχαν κοτούλες στην αυλή

αρνάκια στο κατώι

Κι έρχονταν στην γειτονιά

τ άπόγιομα το σόϊ

Οι θειές και οι γειτόνισσες

κάθονταν στα πεζούλια

και τραγουδούσανε οι νιές

και στήναν γλέντι  και χαρές.

Χαμόγελα στα χείλη,

ώσπου να΄ ρθει το δείλι

Και λίγο πιο κάτω από κει

δίπλα στο ποταμάκι

πάλι η κυρά Βαγγελή,

τριανταφυλλιά π΄ ανθοβολεί

σκάλιζε το κηπάκι.

Να λάμπει ο ήλιος, να ΄ναι φως

και να ΄ναι τέτοια ομορφιά,

όλου του κόσμου η χαρά,

μέσα στην καρδιά σου..

Και συ μανούλα μου Μαρία γλυκιά

αγριολούλουδο, μικρό πουλάκι, 

άνθη να βάζεις  στα μαλλιά

φύλλα, λουλούδια και κλαδιά 

και να χορεύεις με φωνές

στης μάνας σου τις αγκαλιές.

Να τραγουδάς της Λάγκας 

τα τραγοούδια.. 

Να κλέβει ο άνεμος από αυτά,

ήχους, νότες,  γέλια και χαρά,

Να κλέβει βελάσματα απ΄ τ΄αρνιά,

κουδούνισμα προβάτων.

Των λουλουδιών την ομορφιά

των ανθισμένων βάτων.

Των αηδονιών την μελωδία

της εκκλησιάς την θεία ψαλμωδία.

Της βρύσης να κλέβει το κελάρισμα,

του ρυακιού την φλύαρη μουρμούρα, 

την γεύση που έχουν της μουριάς

τα άγρια τα μούρα.

Να κλέβει απ΄ τα αγριολούλουδα 

και από τις Πασχαλιές

κι απ΄ όλες τις ώρες τις καλές

χρώματα και αρώματα 

και όλες τις ευωδιές

και να στα φέρνει, όλα αυτά, 

στον ουρανό, όπου να ΄σαι..

την Λάγκα, που αγάπησες

πάντα να την θυμάσαι..

Να σου φέρνει το αεράκι, λες,  

δροσιά και θύμισες παλιές..

Και να σου φτάνουνε 

σαν μουσικές..

οι αγαπημένες σου φωνές.     

Ό,τι αγάπησες και θες

μανούλα μου θυμήσου..

και με την Λάγκα στην καρδιά

μανούλα μου κοιμήσου..!

Υ.Γ. Πολλά φιλιά... σαν πουλιά

        και αγκαλιές σαν ανθισμένες μυγδαλιές!

-----------------------

"Ρούσσα"=το όνομα του αλόγου, που είχαν για γεωργικές 

                  εργασίες και το επίταξε ο Ελληνικός στρατός 1940

Θεοφανώ Π. Θεοχάρη 

22-11-2020