09 Μαρτίου 2021

Ρίγανη: θεραπεύει σχεδόν τα πάντα και δεν κοστίζει τίποτα

Η ρίγανη προέρχεται από τη λέξη «όρος» και «γάνος» που σημαίνει η λαμπρότητα. Είναι το φυτό που δίνει λαμπρότητα στο βουνό.

 


Είναι ένα φυτό, δώρο της φύσης, που χρησιμοποιείται είτε στο μαγείρεμα είτε θεραπευτικά. Θεωρείτο σύμβολο της ευτυχίας από τους αρχαίους Έλληνες και τους Ρωμαίους και γι΄ αυτό τα στεφάνια που έφτιαχναν στους γάμους περιείχαν και κλαδάκια φρέσκιας ρίγανης.

 

Το αρωματικό φυτό που απαντάται κυρίως στην ανατολική Μεσόγειο αποτελεί υπέρμαχο της υγείας μας γιατί είναι από τα πιο ισχυρά φυσικά αντιοξειδωτικά. Η ρίγανη διαθέτει 12 φορές ισχυρότερη αντιοξειδωτική δράση από το πορτοκάλι, 30 φορές περισσότερη από την πατάτα και 42 φορές περισσότερο από το μήλο.

 

Έχει ισχυρή αναλγητική δράση. Ήδη από την αρχαιότητα, τη χρησιμοποιούσαν ως φάρμακο για δηλητηριάσεις, σπασμούς και πρηξίματα και ως αφέψημα κατά του στομαχόπονου.

 

rigani 8

 

Σύγχρονες έρευνες αποδεικνύουν πως είναι σπασμολυτική, απαλύνει τους μυϊκούς πόνους, κάνει καλό στους ρευματισμούς και καταπολεμά την δυσμηνόρροια. Το αιθέριο έλαιο της ρίγανης, γνωστό και ως ριγανόλαδο, καταπολεμά αποτελεσματικά, με τοπική εφαρμογή, τον πονόδοντο.

 

Το αιθέριο έλαιο της ρίγανης φαίνεται ότι δρα και εναντίον του καρκίνου. Για παράδειγμα, στον καρκίνο του παχέος εντέρου. Η καρβακρόλη, που αποτελεί από τα κύρια συστατικά της ρίγανης, θεωρείται ότι προστατεύει έναντι του καρκίνου στο ορθό κόλον. Ευεργετικές επιδράσεις φαίνεται να έχει τόσο στη λευχαιμία, όσο και στον καρκίνο του μαστού, σύμφωνα με έρευνες που έχουν γίνει στην Ινδία και τη Βραζιλία.

 

Οι έρευνες για τη ρίγανη και την αντικαρκινική της δράση ξεκίνησαν το 2007, όταν Μαροκινοί επιστήμονες ανακάλυψαν ότι η ρίγανη και το αιθέριο έλαιό της έχουν αντιμεταλλαξιογόνο δράση. Αυτό σημαίνει ότι η ρίγανη δεν αφήνει τα κύτταρα να μεταλλαχθούν.

 

Σε μελέτη που δημοσιεύθηκε το 2014 φάνηκε ότι στους αρουραίους που δέχθηκαν το φάρμακο μεθοτρεξάτη, η καρβακρόλη συνέβαλε στην προστασία των ευαίσθητων νεφρών τους από την τοξικότητα του φαρμάκου.

 

Η μεθοτρεξάτη είναι ένα ιδιαίτερα τοξικό φάρμακο που χρησιμοποιείται συχνά για την αντιμετώπιση, μεταξύ άλλων, του καρκίνου και της ρευματοειδούς αρθρίτιδας. Είναι εντυπωσιακό ότι οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν το έλαιο της ρίγανης ως αντίδοτο σε δηλητήριο.


Πηγή

Ετικέτες ,

05 Ιανουαρίου 2021

Σκάρφη - Σκάρφι

Καλημέρα φίλοι μου. σήμερα θα αρχίσουμε μια βόλτα στη φύση της Λάγκας που αρχίζει και αναγεννάται και μας προσφέρει την τόσο πολύτιμη βοήθειά της στη ζωή μας, τόσο με την απαράμιλλη ομορφιά της, όσο και με τα θαυμαστά βότανά της. 

Φυσικά και δε μπορούμε να εξαντλήσουμε το θέμα έτσι απλά κι εύκολα, αλλά μια πρώτη γνωριμία είναι εύκολα πραγματοποιήσιμη.

Σήμερα λοιπόν θα παρουσιάσουμε την ΣΚΑΡΦΗ.

«Σκάρφη»/ τρελλόχορτο (Ελλεοβόρος ο κυκλόφυλλος) –Helleborus cyclophyllus Boiss

«τα σύκα- σύκα και η σκάρφη- σκάρφη» είναι η αρχική παροιμία, αλλά λόγω της μη αναγνωρισιμότητας του φυτού, οι άνθρωποι επέλεξαν να αλλάξουν ελαφρώς τη λέξη, κατά το πώς τους βόλευε.

Η Σκάρφη είναι ένα πολυετές και ποώδες φυτό ύψους 30 – 40 εκατοστών, που απαντάται παντού στη Λάγκα περί τα τέλη του Χειμώνα και τις αρχές της Άνοιξης. Στην πραγματικότητα, είναι τόσο ανθεκτικό φυτό, που μόλις αρχίσει ο καιρός και βελτιώνεται, ξεπροβάλλει το ήδη ανθισμένο φυτό μέσα από τα χιόνια.    Η μορφή του φυτού αυτού είναι ιδιαίτερη. Δε μοιάζει με κανένα άλλο και αναγνωρίζεται αμέσως. Δεν υπάρχει περίπτωση να περπατήσει κανείς στης Λάγκας τις πλαγιές και να μην παρατηρήσει την σκάρφη. Υπάρχει έτσι κι αλλιώς σε μεγάλες ποσότητες.

Είναι φυτό ποώδες πολυετές, με βραχύ και ισχυρό μαύρο ρίζωμα. Φύλλα σύνθετα παλαμοειδή, εμφανιζόμενα ταυτόχρονα ή λίγο μετά τους ανθοφόρους βλαστούς. Βλαστοί με ύψος 15-40 εκατοστά. Φύλλα βάσης κατά πολύ μικρότερα από τα φύλλα της βάσης. Άνθη 2-5, μεγάλα, κωδωνοειδή. Τμήματα περιανθίου ελλειπτικά, κιτρινοπράσινα. Καρπός σωροκάρπιο από 3-6 θυλάκους. Σπέρματα 5-8 καστανά με σαρκώδες πλευρικό πτερύγιο (ελαιόσωμα). Ανθοφορεί από το Φεβρουάριο έως το Μάιο.

Η σκάρφη διαθέτει την ουσία ελλεβορίνη, που έχει πολλές καταπραϋντικές και θεραπευτικές ιδιότητες και γι’ αυτό χρησιμοποιείται από την επίσημη φαρμακολογία και ιατρική, καθώς και από τη λαϊκή ιατρική και θεραπευτική. Οι αρχαίοι Έλληνες, όταν έβλεπαν κάποιον ατίθασο και νευρικό άνθρωπο, χρησιμοποιούσαν την παροιμιώδη έκφραση «ελλεοβόρου δείται», δηλαδή πρέπει να πάρει ελλεόβορο (σκάρφη), διότι έχει ανάγκη ηρεμίας και ύπνου.

Τα ζώα δεν τρώνε τη σκάρφη, επειδή η εμπεριεχόμενή της ουσία ελλεβορίνη είναι δηλητηριώδης. Λόγω αυτής της θανατηφόρας ιδιότητάς της, οι μνησίκακοι χωρικοί της παλαιάς εποχής "σκάρφιζαν" (δηλητηρίαζαν} με τη ρίζα και το απόσταγμα του εν λόγω φυτού τα αιγοπρόβατα και τα οπωροφόρα δέντρα των εχθρών τους. Συγκεκριμένα, ράντιζαν με χυμό σκάρφης τις ανάλογες ζωοτροφές και τοποθετούσαν μέσα σε σχισμές των «μισητών» δέντρων ρίζες σκάρφης, που τα ξήραιναν αμέσως.

Χρησιμοποιούμενα μέρη:

•Βλαστοί και ρίζες..

Τρόπος χρήσης:

•Χρήση εσωτερική, εξωτερική φαρμακευτικό, δηλητηριώδες.

Συστατικά:

•Γλυκοζίτες όπως η ελλεβορεϊνη, σαπωνίνες όπως η ελλεβορίνη, ακονιτικό οξύ κλπ.

Ιδιότητες:

•Ανθελμινθικό, καθαρτικό, παυσίπονο των δοντιών, δηλητηριώδες.

Χρήσεις:

•Παυσίπονο των δοντιών. Ανθελμινθικό, ισχυρό καθαρτικό, κατά των εξωτερικών παρασίτων (ψείρες).

Λίγη ιστορία

Κατά την αρχαιότητα θεωρούνταν θεραπευτικό της τρέλας. Μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα χρησιμοποιούνταν στα ψυχιατρεία. Εξ ου και το χαρακτηριστικό του όνομα, ως τρελλόχορτο.

Το φυτό ήταν γνωστό και κατά την αρχαιότητα ως θεραπευτικό βότανο της τρέλας. Ό μάντης Μελάμπους, Ιερέας του Απόλλωνα, ήταν επιφορτισμένος με την παρακολούθηση των γυναικών στις διονυσιακές γιορτές. Όταν οι γυναίκες το παράκαναν με το κρασί, τους έδινε γάλα από κατσίκι πού είχε φάει ελλέβορο γιατί το φυτό αυτό είχε την ιδιότητα να ξεμεθάει.

Ο Πλίνιος γράφει ότι ο Μελάμπους, , που έζησε περί το 1400 πΧ., χρησιμοποιούσε τα φυτά για να εξαγνίσει τη μανία. Θεράπευσε τις κόρες του βασιλιά του Άργους Πρώτου από την μανία τους να θεωρούν τους εαυτούς τους μοσχίδες. Το βότανο το χρησιμοποιούσαν στην αρχαιότητα ως δηλητήριο με το οποίο θανάτωναν τους εγκληματίες. Επίσης άλειφαν με αυτό τις μύτες των βελών. Το χρησιμοποιούσαν ως φάρμακο κατά της χολέρας. 

Μέχρι και τον 19ο αιώνα ο ελλέβορος χρησιμοποιούνταν στα ψυχιατρεία για τη θεραπεία της τρέλας. Στη λαϊκή θεραπευτική χρησιμοποιείται ως παυσίπονο για τη θεραπεία της οδονταλγίας.

Σε άλλες χώρες χρησιμοποιούνταν παλιά τα φυτά για να ευλογήσουν τα βοοειδή και να κρατήσουν μακριά τα κακά πνεύματα ή για τη θεραπεία διαφόρων νόσων  των πτηνών.

Η σκάρφη μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα χρησιμοποιούταν ως τοπικό επίθεμα για την αποτροπή των ανεπιθύμητων κυήσεων, δηλαδή για τεχνητές αποβολές.

Οι ρίζες της επίσης χρησιμοποιούνταν σε πολύ ισχυρούς πονόδοντους, αλλά συνήθως με καταστρεπτικές συνέπειες, γιατί στη συνέχεια το δόντι στο οποίο είχε τοποθετηθεί σκάρφη, έπεφτε.

Στη λαογραφία της Λάγκας σε πολύ παλαιότερους χρόνους, μια συνήθεια που είχαν ήταν ότι μόλις έβρισκαν τα πρώτα άνθη της σκάρφης, έπρεπε να φάνε από ένα για να είναι γεροί. Όμως είναι άγνωστο αν τελικά το έκαναν, επειδή είναι άκρως τοξικό φυτό. Αυτό πιθανόν συνέβαινε επειδή είναι ιδιαίτερα ανθεκτικό φυτό. Ανθίζει ακόμα και κάτω από το χιόνι. Επίσης, αργότερα κατά τους πολέμους ενάντια στην πατρίδα μας, όταν ο κατακτητής αποφάσιζε να επιτάξει τα υποζύγια προς διευκόλυνσή του, μόνο ένα πολύ μικρό κομματάκι φύλλου σκάρφης περίπου 1εκ χρειαζόταν για να κουτσάνει το ζώο για ένα εικοσιτετράωρο, όσο δηλαδή χρειαζόταν για να το απορρίψει ο εχθρός.

Όπως και να’ χει, αν δεν γνωρίζουμε πως, καλό είναι να μην ασχοληθούμε προσωπικά με το φυτό, λόγω της μεγάλης τοξικότητάς του. Αλλά μπορούμε να θαυμάσουμε για άλλη μια φορά το φυτό που αποτελεί μέρος των θαυμάτων της λαγκιώτικης γης που έδωσε απλόχερα η φύση στον τόπο μας.

 Πηγή

Μαρία Παπαϊωάννου

σ.σ. lagka.gr : Πριν χρησιμοποιήσετε οποιοδήποτε «φάρμακο» ή βότανο ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΤΕΙΤΕ τον ΙΑΤΡΟ ή  τον ΦΑΡΜΑΚΟΠΟΙΟ σας....

Ετικέτες ,

18 Μαρτίου 2013

Θυμάρι: Και η κουζίνα μύρισε βουνό!!!

Το φυτό με τις περισσότερες θεραπευτικές ιδιότητες









Για την προέλευση της ονομασίας του φαίνεται να υπάρχουν πολλές απόψεις. 





Σύμφωνα με μια εκδοχή προέρχεται από το αρχαίο ελληνικό ρήμα «θύω», που σημαίνει, μεταξύ άλλων, και «ευωδιάζω». 












Το θυμάρι είναι γνωστό ως το φυτό με τις περισσότερες θεραπευτικές ιδιότητες, αποτελεί όμως και ένα από τα πιο σημαντικά βότανα στις κουζίνες των σεφ και φυσικά η χρήση του μπορεί να αποδειχτεί ιδιαίτερα «ευεργετική» και στη δική σας. Βάλτε τη δυνατή, ελαφρώς καυστική και πλούσια γεύση του ακόμα και στα πιο συνηθισμένα πιάτα σας και δείτε τη διαφορά. 


Το φυτό 

Το θυμάρι ή thymus vulgaris ανήκει στην οικογένεια των Χειλανθών (Labiatae). Είναι ένας χαμηλός, εξαιρετικά ανθεκτικός θάμνος, με μοβ άνθη στις κορυφές των κλαδιών και θαυμάσιο άρωμα. Ανθίζει από το Μάιο μέχρι και τις αρχές του φθινοπώρου και το συναντάμε σε χώρες της Μεσογείου, της Ασίας και στη Βόρεια Αμερική. Τα ξεραμένα φύλλα του έχουν πράσινο λαδί χρώμα και όταν θρυμματιστούν, αναδίδουν το άρωμά τους. Σε άγονα μέρη στην Ελλάδα, θα βρείτε πολλά είδη θυμαριού, ενώ υπάρχουν και καλλωπιστικές ποικιλίες που καλλιεργούνται σε κήπους.

Ένα φυτό... θησαυρός

Το θυμάρι έχει πολλές θεραπευτικές ιδιότητες, γνωστές ήδη από τα χρόνια των αρχαίων Ελλήνων και Αιγυπτίων. Έχει ισχυρή αντιμικροβιακή και αντισηπτική δράση, που οφείλεται στη θυμόλη, την οποία περιέχει το αιθέριο έλαιό του και συνήθως χρησιμοποιείται για την απολύμανση πληγών. Ωστόσο, λίγες σταγόνες από το βάμμα του σε νερό είναι αρκετές για να καθαρίσουν το σπίτι σας, αφήνοντας ένα ευχάριστο άρωμα. Τονώνει το ανοσοποιητικό, είναι αποχρεμπτικό, κατευνάζει το βήχα και τη βρογχίτιδα και θεωρείται εξαιρετικά αποτελεσματικό σε περιπτώσεις γρίπης. Χρησιμοποιείται επίσης για την αντιμετώπιση της δυσπεψίας και της διάρροιας, αλλά και του πονόδοντου. Είναι θερμαντικό και με το λάδι ή το βάμμα του μπορείτε να κάνετε εντριβές, που ανακουφίζουν από μυϊκούς και ρευματικούς πόνους. Συνιστάται ακόμα και ως καταπραϋντικό σε περιπτώσεις άγχους. 

Βάλτε το στην κουζίνα σας 

Το πιο γνωστό προϊόν από θυμάρι είναι το εξαιρετικής ποιότητας θυμαρίσιο μέλι, ενώ αποτελεί και ένα από τα βότανα που χρησιμοποιούνται για τον αρωματισμό του λικέρ Βενεδικτίνη. Στη μαγειρική χρησιμοποιείται για να αρωματίσει ψάρια, κρεατικά (συνδυάζεται άριστα με κυνήγι και λουκάνικα), σάλτσες (ιδίως ντομάτας) και τυριά (ιδίως κρεμώδη). Αλλάζει ευχάριστα τη γεύση και το άρωμα στα φασολάκια και τον αρακά και μπορείτε να προσθέσετε τα ψιλοκομμένα φύλλα του στο στιφάδο και σε σούπες. Μπορείτε ακόμα να το χρησιμοποιήσετε για να δώσετε μια διαφορετική νότα σε κάθε είδους γέμιση, στα αυγά, στο βούτυρο και φυσικά στις ξιδάτες ελιές. Ρίξτε, τέλος, λίγο πάνω στα λαχανικά, τις σαλάτες και τα ζυμαρικά σας. Φτιάξτε νόστιμες μαρινάδες και αρωματικό λάδι για τις σαλάτες και τα φαγητά σας (σε 1 λίτρο ελαιόλαδο βάζετε 3 κουταλιές θυμάρι. Αφήνετε το μπουκάλι σε δροσερό και σκοτεινό μέρος για 20 ημέρες και μετά το σουρώνετε με ένα τουλουπάνι). Τολμήστε, τέλος, να το βάλετε και στα γλυκά σας. 

Φρέσκο ή ξερό; 

Τις περισσότερες φορές χρησιμοποιείται ξερό ως καρύκευμα, καθώς το φρέσκο, αν και έχει πιο πλούσια γεύση, είναι λιγότερο πρακτικό και έχει μικρή διάρκεια ζωής (περίπου 1 εβδομάδα). Το τελευταίο θα το βρείτε σε κλωνάρια και μπορείτε να τα χρησιμοποιήσετε είτε ολόκληρα είτε μόνο τα φύλλα τους. Φυσικά μπορείτε να αντικαταστήσετε το ένα με το άλλο, αρκεί να θυμάστε ότι οι ποσότητες που πρέπει να χρησιμοποιήσετε είναι διαφορετικές. Έτσι, η αναλογία αποξηραμένου και φρέσκου θυμαριού είναι 1 προς 3, δηλαδή το 1 κουταλάκι αποξηραμένο θυμάρι αντιστοιχεί σε 3 κουταλάκια φρέσκο, ενώ αν έχετε στα ντουλάπια σας σκόνη, βάζετε ακόμα μικρότερη ποσότητα. 

Αν μαζεύετε θυμάρι και άλλα βότανα

Όταν μαζεύετε θυμάρι από την εξοχή, πρέπει να είστε προσεκτικοί ώστε να μην το ξεριζώνετε. Κόβετε τα κλαδάκια με ψαλίδι ή μαχαίρι, για να μην καταστρέψετε το φυτό και να μπορέσει να ξανανθίσει.
proionta-tis-fisis


www.tsardaki.gr

Ετικέτες

15 Φεβρουαρίου 2013

Οι βεντούζες





Οι βεντούζες ήταν ένα γιατροσόφι που πίστευαν ότι θεράπευε το κρύωμα.

Υπήρχαν δύο ειδών βεντούζες: οι απλές και οι κοφτές.



1. Οι απλές βεντούζες, στις οποίες έπαιρναν βαμβάκι τυλιγμένο σε ένα πιρούνι, το έβρεχαν σε οινόπνευμα και του έβαζαν φωτιά.

Στη συνέχεια, με τη φωτιά αυτή ζέσταιναν το εσωτερικό ενός ποτηριού και όταν αραίωνε ο αέρας μέσα στο ποτήρι, το τοποθετούσαν πάνω στην πλάτη. Λόγω της διαφοράς πίεσης, η σάρκα ρουφιόνταν και σχημάτιζε ένα ημικυκλικό, κόκκινο όγκο. Με αυτόν τον τρόπο καταπολεμούσαν το κρύωμα και τους σφάχτες.



2. Οι κοφτές βεντούζες, στις οποίες πριν τοποθετηθεί το καυτό ποτήρι στη σάρκα της πλάτης, το σημείο εκείνο της πλάτης χαράζονταν με ένα ξυράφι.

Ο Όταν έμπαινε η βεντούζα, από τη χαραγματιά έβγαινε αίμα. Όσο πιο πολύ ήταν το κρύωμα, τόσο πιο μαύρο αίμα έβγαινε.

Ετικέτες