Οι «ξωτικιές» των Ριζοπουλέων

Κατά την παράδοση, ένας από τους Ριζοπουλέους ετοίμαζε δεμάτια σιταριού για αλώνισμα.

Τα ετοίμαζε από το βράδυ για να είναι έτοιμα το πρωί για αλώνισμα. Το βράδυ ήταν πανσέληνος...

Ξυπνά η ώρα δώδεκα και βλέπει πέντε «πανέμορφες» κοπελιές να ανακατώνουν το σιτάρι και να χορεύουν. Μόλις τον είδαν έφυγαν.



Την άλλη βραδιά το ίδιο... Την επόμενη το ίδιο... Τρεις βραδιές γινόταν αυτό.



Η μία ξεχώριζε γιατί ήταν ακόμη πιο όμορφη από τις άλλες κι έτσι ο Ριζόπουλος την ερωτεύθηκε.



Το πρωί ανέφερε στη μάνα του το γεγονός και της εξομολογήθηκε ότι την αγάπησε. 

Του λέει η μάνα του: «Να φροντίσεις να πάρεις τα παπούτσια της. Μόλις το καταφέρεις αυτό, εκείνη θα σε αγαπήσει και θα σε ακολουθήσει. Αλλά πρόσεχε! να έχεις το νου σου, μη γελαστείς και της τα δώσεις, γιατί θα σου φύγει και τότε θα τη χάσεις».



Το βράδυ ακολούθησε τη συμβουλή της μάνας του. 

Άρπαξε τα παπούτσια της νεράιδας και αποτραβήχτηκε.

 Όταν πια τελείωσε ο χορός, εκείνες έβαλαν τα παπούτσια τους και έφυγαν. Η ξωτικιά όμως εκείνη δεν βρήκε τα δικά της, οπότε έμεινε και μη μπορώντας να κάνει διαφορετικά, ακολούθησε τον κλέφτη των παπουτσιών. 

Τελικά το παληκάρι παντρεύτηκε την «ξωτικιά», έκανε παιδιά όμορφα και η ζωή συνεχιζόταν.

Κάθε τόσο όμως, εκείνη, παρακαλούσε τον άντρα της να της επιστρέψει τα παπούτσια της. 

Σ έναν χορό, εκεινος υπέκυψε σκεπτόμενος πως μετά από τόσα χρόνια δεν υπήρχε κίνδυνος να φύγει και της τα έδωσε. Τότε αυτή, ξαναβρήκε τον εαυτό της και έφυγε. 

Και από τότε γυρίζει στον αέρα, αέρας ανεμοστρόβιλος κι όταν περνά από τα χωράφια ο ανεμοστρόβιλος σηκώνει ολόκληρα δεμάτια χόρτα.

Αυτή η νεράιδα έγινε ανεμοστρόβιλος...



Από το βιβλίο του Παν. Αθ. Ριζόπουλου «Οι Ρίζες μας» (Γενεαλογικό δέντρο Ριζοπουλέων και Ριζαίων)