Το καφενείο μας...

Σημείο συνάντησης και όχι μόνο είναι τα καφενεία στα Ελληνικά χωριά.

 Σε αυτά θα απολαύσεις τον καφέ ή το τσίπουρό σου με τον απλό αλλά εξαιρετικό μεζέ, θα συναντήσεις πρόσωπα που καιρό,  ίσως και χρόνια είχες να δεις....



Εδώ, θα μάθεις τα νέα όλου του χωριού, όλων των χωριανών και θα μεταφέρεις και συ τα δικά σου.



Μα δε θα μάθεις απλά τα νέα, αλλά θα μπεις στη διαδικασία να αναλύσεις, να εξηγήσεις, να διαφωνήσεις ακόμη σε πολύ έντονο ύφος με κάποιους που στη συνέχεια θα κεράσεις ή θα σε κεράσουν το τσιπουράκι.



Σε τίποτε απ΄όλα τα άλλα καφενεία δε διαφέρει κι αυτό, το δικό μας. Της αγαπημένης μας Λάγκας. Σημείο συνάντησης, ατελείωτων συζητήσεων, αναλύσεων, διαφωνιών, συμφωνιών, συνελεύσεων, κουτσομπολιού, ξεκούρασης, ενίοτε και γλεντιού.



Με τους ήχους από τα πούλια, τις επί ώρες αναλύσεις και συμβουλές από όσους παρακολουθούν αυτούς που παίζουν τάβλι ή «μπουρλότ», τους χαμένους, αλλά και κερδισμένους σε καφέ ή χυμό νικητές.



Το δικό μας καφενείο, είναι ένα σύγχρονο καφενείο, με πινελιές παράδοσης. 

Άδειο το περισσότερο διάστημα του χρόνου, με ατελείωτες ώρες μοναξιάς για τον καφετζή μας, τον στυλοβάτη και ήρωα Θανάση.



Ζεστό το χειμώνα από το τζάκι αλλά και τα χαμόγελα των χωριανών.

Δροσερό το καλοκαίρι αφού βρίσκεται στη σκιά των Οντρίων.



Αυτό λοιπόν το -πάντα πεντακάθαρο- καφενεδάκι, σε αυτή την άκρη της χώρας μας, αν είχε στόμα πόσα θάχε πει....



Αυτό το καφενεδάκι ας το υποστηρίξουμε όλοι μας με όποιον τρόπο μπορούμε.



Είναι η καρδιά του χωριού μας...

Θ.Ρ.

Ηπειρώτικη Κρεμμυδόπιτα

Η απόλυτη λιτότητα στη ποικιλία των υλικών. Τρία μόνο υλικά, που βρίσκονται (ελπίζω) σε όλες τις κουζίνες: σταρένιο αλεύρι, κρεμμύδια, λάδι…άντε και αλατοπίπερο.

Μέχρι πριν λίγα χρόνια το γάλα και τα γαλακτοκομικά δεν υπήρχαν στην τρελλή προσφορά που υπάρχει σήμερα. Η Ελλάδα, με τη μεγαλύτερη επιφάνειά της να καλύπτεται από βουνά και λαγκάδια και όχι από πλούσιες πεδιάδες, δεν ευνοούσε την εκτροφή αγελάδων. Κατσίκες και πρόβατα οι βασικοί γαλακτοπαραγωγοί της χώρας , και το γάλα τους δεν έφθανε να καλύψει τις ανάγκες όλων. Έτσι της περιόδους της αναπαραγωγής, στα τέλη του Χειμώνα και την Άνοιξη , το γάλα ήταν αφιερωμένο σχεδόν αποκλειστικά στα νεαρά ζώα…Μικρές εισαγωγές από γαλακτοπαραγωγές χώρες εξυπηρετούσαν πιο πολύ τους κατοίκους των πόλεων. Έτσι στα χωριά υπήρχαν μεγάλες περίοδοι που το γάλα αποτελούσε πολυτέλεια ακόμα και για τα μικρά παιδιά.

Βασικά αγαθά το αλεύρι, το λάδι, αποξηραμένα και φρέσκα λαχανικά,  φρούτα και καρποί αποτελούσαν τις βασικές πρώτες ύλες της Παραδοσιακής Ελληνικής κουζίνας. Αλλά ότι έλλειπε σε ποικιλία, ερχόταν η ευστροφία των γυναικών να το αντικαταστήσει, με συνδυασμούς έξυπνους και θρεπτικούς παρ’ότι τα υλικά μπορεί να μην ξεπερνούσαν τα 3-4. Τυπικό παράδειγμα της αποτελεσματικής λιτότητας της Ηπειρώτικης κουζίνας , η παρακάτω κρεμμυδόπιτα.

Υλικά

• 10-12 χειροποίητα  φύλλα ή 1 πακέτο έτοιμα χωριάτικα φύλλα


• 2 κιλά περίπου τριμμένα κρεμμύδια


• 2/3 φλιτζανιού


• ελαιόλαδο


• αλατοπίπερο

Παρασκευή

Παραδοσιακά, οι νοικοκυρές της Ηπείρου, έψηναν στον ξυλόφουρνο τα φύλλα της ζύμης και κρατούσαν ωμά μόνο 2-3. Σωτάριζαν τα κρεμμύδια με τα 3/4 του ελαιόλαδου, αλατοπίπερο, προσέθεταν νερό και τα άφηναν να βράσουν μέχρι να μαλακώσουν πολύ καλά, αφήνοντας στο τέλος λίγο ζουμί. Έστρωναν σε λαδωμένο ταψί τα άψητα φύλλα, επάνω 1 ψημένο και στη συνέχεια τα υπόλοιπα ψημένα φύλλα σπασμένα. Στο τέλος άπλωναν τα ψημένα κρεμμύδια και έψηναν μέχρι να ροδίσουν καλά.

TIPS

• Για ευκολία,  σουρώνουμε με τα δάχτυλα σαν πλισέ το κάθε φύλλο επαναλαμβάνουμε το ίδιο για τα υπόλοιπα φύλλα, αραδιάζοντάς τα δίπλα-δίπλα και ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο στους 180 βαθμούς για 10′ ή μέχρι να ροδίσουν. Χρειάζεται προσοχή στο ψήσιμο των φύλλων, ώστε να μην παραψηθούν γιατί πικρίζουν.


• Στην κρεμμυδόπιτα ταιριάζει πολύ το πιπέρι αλλά και μυρωδικά όπως η ρίγανη, το λεμονοθύμαρο, 1 μικρή πρέζα μοσχοκάρυδο ή γαρύφαλλο.


• Εκτελώντας την ίδια τεχνική, αντικατέστησα τα κρεμμύδια με σωταρισμένα και σβησμένα με άσπρο ξηρό κρασί, μανιτάρια, λίγο σκόρδο και μαϊντανό. Το αποτέλεσμα ήταν τέλειο. Ζουμερή αλλά και τραγανή μανιταρόπιτα, εύκολη και γρήγορη αν χρησιμοποιήσουμε έτοιμο χωριάτικο φύλλο.


• Στην ίδια λογική, έστρωσα άψητες φέτες τομάτας και άπλωσα επάνω ελαφρά σωταρισμένες φέτες κρεμμυδιού και πράσινης πιπεριάς, ρίγανη και αρκετό πιπέρι. Λίγα υλικά, εξαιρετικό αποτέλεσμα.

Α.Χ.

Το όραμα και το κτίσιμο της εκκλησίας των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης

Αν και ο Άγιος Νικόλαος είναι ο πολιούχος του χωριού μας, το χωριό πανηγυρίζει την ημέρα του Αγίου Κωνσταντίνου και Ελένης.



Σε μια απόσταση, όχι μεγαλύτερη των δύο χιλιομέτρων και σε μία μαγευτική τοποθεσία, μια τοποθεσία που τη σκιάζουν πανύψηλες αιωνόβιες βελανιδιές και τη δροσίζουν αμέτρητες πηγές με τα κρυστάλλινα καθάρια νερά τους ορθώνεται φάρος ανάπαυσης και αγαλλίασης ψυχής και αισθήσεων η εκκλησία του ΑΓΙΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ και ΕΛΕΝΗΣ.



Από το κέντρο αυτής της μαγευτικής τοποθεσίας και όσο πιάνει το μάτι του ανθρώπου ένα καταπράσινο χαλί στολισμένο με μύρια όσα χρώματα λουλουδιών απλώνεται μπροστά.  Ένας τέλειος συνδυασμός ικανοποίησης αισθήσεων και ψυχής.  Η εκκλησία πανηγυρίζει και όλοι οι κάτοικοι βρίσκονται από μέρες σε γενική κινητοποίηση.  Ετοιμάζονταν σπίτια, φαγητά, καθαρίζονταν αυλές και δρόμοι για να δεχτούν το πλήθος των προσκυνητών.





Μπροστά από τα χρόνια της γενικής ερήμωσης της υπαίθρου, προσκυνητές απ΄όλόκληρο το νομό και πέρα αυτού κατέφταναν πάνω στα ζώα τους ή και πεζοί ντυμένοι στα γιορτινά τους και έδιναν έτσι τη μαρτυρία του προορισμού τους. Η θαυματουργός δύναμη και χάρη του Αγίου Κωνσταντίνου είχε ξεπεράσει τα όρια του νομού μας.  Δεν ήταν άλλωστε λίγοι οι πιστοί εκείνοι που βρήκαν ίαση ασθενειών σώματος και ψυχής.



Το όραμα του Αγίου και το κτίσιμο της εκκλησίας



Κατά το έτος 1902 ιερέας του χωριού ήταν ο Ιωάννης Παπαϊωάννου ή Ζιάκας, άνθρωπος ευσεβής, δίκαιος, ενάρετος και ανεξίκακος.



Μια γλυκιά μέρα του Γενάρη του 1902 βρέθηκε με τα παιδιά του πολύ κοντά στην περιοχή, όπου βρίσκεται σήμερα η εκκλησία του Αγίου Κωνσταντίνου με σκοπό τη μεταφορά ζωοτροφών (κλαδί).



Συνηθίζονταν παλαιότερα κάποιες ποσότητες κλαδιών να παραμένουν κατάλληλα στοιβαγμένες στο ύπαιθρο, γιατί οι αποθήκες δεν ήταν ικανές να καλύψουν όλες τις ανάγκες. Ήταν οι γνωστές «κλαδαριές».



Όταν έγινε η πρώτη φόρτωση των κλαδιών στα ζώα και τα παιδιά ανέλαβαν να τα συνοδεύσουν στο χωριό, ο Παπαγιάννης κάθισε σε αναπαυτική θέση να ξεκουραστεί. Η αναπαυτική θέση ή η κούραση του έφεραν ύπνο. 



Προτού βυθιστεί σε βαθύ ύπνο, ακούει μια φωνή, άγνωστη σε αυτόν σε χρώμα και χροιά, η οποία τον προέτρεπε να σηκωθεί και να πάει στα εκεί κοντά χαλάσματα κάποιου λιθόκτιστου τοίχου «να σκάψεις και θα βρεις την εικόνα μου» 

και συνεχίζει η εντολή με την προτροπή να κινηθεί νοτιότερα και σε μικρή απόσταση θα βρει πηγή με αναβλύζων ύδωρ - ΑΓΙΑΣΜΑ ικανό να θεραπεύει ασθενείς.



Ο ιερέας δεν πίστεψε σε ότι άκουσε. Τα θεώρησε ότι ήταν όνειρο και έγειρε και πάλι να κοιμηθεί. Η φωνή επανήλθε και μάλιστα τη φορά αυτή με νέα εντολή. Να ανακοινώσει στους χωριανούς του το γεγονός και στη συνέχεια να προβούν στην ανέγερση στο χώρο αυτό, εκκλησίας προς τιμήν Του.



Έντρομος ο ιερέας μετέβη στον υποδειχθέντα χώρο, τον καθάρισε από τα χιόνια και ακολούθως με μεγάλη προσοχή άρχισε το καθάρισμα από τις πέτρες. Δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος ούτε  και μεγάλη προσπάθεια, όταν βρέθηκε μπροστά σε μία ορθογώνια εικόνα διαστάσεων 15Χ15, η οποία εξωτερικά καλύπτονταν από μία λιθογραφία με τις μορφές των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης  με το σταυρό στο μέσον και στο πίσω μέρος του ξύλου υπήρχε μορφή κάποιου άλλου Αγίου.



Με έντρομα τα χέρια του ο Παπαγιάννης καθάρισε την εικόνα την οποία ασπάσθηκε θερμά.



Επιστρέφοντας στο χωριό την τοποθέτησε στο εικονοστάσι του σπιτιού. Οι μέρες περνούσαν και ο ιερέας έμενε με το στόμα κλειστό.

Καμιά ανακοίνωση, τίποτε απ΄όλα όσα, τις μέρες αυτές, έζησε ο ίδιος.

Ένα βασανιστικό ερώτημα έθετε πάντα στον εαυτό του. Πως θα τον αντιμετωπίσουν οι χωριανοί του;

Τι ειρωνικά σχόλια θα ακουστούν; Πόσα κουτσομπολιά θα κυκλοφορήσουν  ανάμεσα στους χωριανούς;



Δικαιολογώ την ατολμία του Παπαγιάννη, γιατί είναι αλήθεια, οι συγχωριανοί μου, αρέσκονταν σε ειρωνικά σχόλια και κουτσομπολιά (αν και έτρεφαν ιδιαίτερο σεβασμό στον Παπαγιάννη).



Ο Άγιος επανήλθε και μάλιστα τη φορά αυτή με την απειλή, ότι θα του κάψει το σπίτι, εάν δεν εκτελέσει την εντολή του.



Οι μέρες που ακολούθησαν για τον ευσεβή Παπαγιάννη ήταν μαρτυρικές, βασανιστικές. Τρομακτικός ύπνος, οράματα, ψυχικές αναστατώσεις και εφησυχασμός πουθενά.



Μια χειμωνιάτικη μέρα του Φλεβάρη, όλα ήταν ήρεμα στο σπίτι του Παπαγιάννη. Η οικογένεια κάθισε στο τραπέζι, δε πρόλαβε να τελειώσει το φαγητό, όταν φλόγες ξεπήδησαν  και έζωσαν το σπίτι όλο. Με τις φωνές προσέτρεξαν οι χωριανοί για να σβήσουν τη φωτιά. Οι προσπάθειες μάταιες. Η οικογένεια θρηνούσε την απώλεια και την καταστροφή των πάντων. Πάνω στην έξαλλη αυτή κατάσταση, στις φωνές και στο κλάμα, ο Παπαγιάνης θυμήθηκε την εικόνα του Αγίου, που βρίσκονταν στο εικονοστάσι. Αψηφώντας κάθε προσωπικό κίνδυνο εισέρχεται «εν μέσω των φλογών» και αρπάζει το εικονοστάσι και μαζί με αυτό και την εικόνα του Αγίου.



   Το πρόσωπό του άλλαξε μορφή. Ηρέμησε.



Δεν πέρασαν στιγμές από το εγχείρημα και η στέγη κατέρρευσε. Οι κάτοικοι προσφέρθηκαν να βοηθήσουν. Ο Παπαγιάννης δεν δέχτηκε, αλλά και εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία και ανακοίνωσε την εντολή του Αγίου.



Οι κάτοικοι πρόθυμοι ρίχτηκαν στη δουλειά και σε διάστημα δύο μηνών έκτισαν την εκκλησία (το χωριό είχε πολλούς κτίστες).



Από το 1902 μέχρι και σήμερα χιλιάδες προσκυνητές συρρέουν  απ΄όλη τη γύρω περιοχή για να λάβουν τη χάρη και να μεταφέρουν σε συγγενείς και φίλους Αγίασμα από την πηγή του Αγίου.



Αργότερα για την εξυπηρέτηση όλων εκείνων που επιθυμούσαν  να διανυκτερεύσουν κοντά στην εκκλησία κτίστηκαν μικρά κτίσματα. Δυστυχώς το 1943 οι Ιταλοκομιτατζήδες μαζί με όλο το χωριό κατέκαψαν και την εκκλησία του Αγίου.



Μαζί με την εκκλησία θάφτηκε στα ερείπια και το ζωντανό κειμήλιο. Η εικόνα των Αγίων.



Η πίστη και η αγάπη  των συγχωριανών μου στον Άγιο, ξανάκτισε την εκκλησία πιο μεγάλη, πιο ευρύχωρη και μαζί μ'  αυτήν ένα σύνολο μικρών κτισμάτων.



Θυμούμαι με πόση προσμονή μικροί και μεγάλοι περιμέναμε το πανηγύρι, το πανηγύρι του Αγίου. Το καλύτερο αρνί θα θυσιάζονταν  για τη γιορτή του Αγίου και ένα καινούριο παιχνιδάκι, από τους πραματευτάδες, θα έφερνε χαρά στα παιδιά.



Ανήμερα του εορτασμού, όλοι ήταν στο πόδι. Από το πρωί το θέαμα που παρουσίαζε ο δρόμος για την εκκλησία ήταν εντυπωσιακός. Όλοι οι κάτοικοι συντροφιές-συντροφιές πάνω στα ζώα με τις χρωματιστές φλοκάτες έφταναν στον ευρύχωρο χώρο. Εκεί ξεπέζευαν, άπλωναν τις χρωματιστές φλοκάτες πάνω στο καταπράσινο χορτάρι, άφηναν μικροπράγματα και έδεναν τα ζώα στα γύρω δένδρα.



Οι περισσότεροι νέοι για να χαρούν τη φύση και να βρεθούν κοντά σε αγαπημένα πρόσωπα προτιμούσαν να φτάνουν πεζοί.

      Άνοιξη είναι, όλα δικαιολογούνται.



Μετά τις εκδηλώσεις στον χώρο της εκκλησίας, τα σπίτια όλα ήταν ανοικτά για να δεχτούν τους πολυάριθμους επισκέπτες. Όλοι γεύονταν το αρνί και το κρασί.



Τις απογευματινές ώρες στην κεντρική πλατεία ακολουθούσε τρικούβερτο γλέντι. Νοσταλγικά θυμάμαι τα χρόνια εκείνα.



Σήμερα που το γαϊδουράκι το αντικατέστησε το αυτοκίνητο, χάθηκε μαζί με αυτό και η ομορφιά του πανηγυριού! Χάθηκε η ζεστασιά και το πλησίασμα των ανθρώπων.

     Πιστεύω ότι την ένδεια αυτή διαπιστώνει και ο Άγιος.

  Σημείωση:

Πηγή των πληροφοριών μου ο Παπανικόλας, γιος του Παπαγιάννη, ο οποίος έζησε τα γεγονότα σε ηλικία 16 ετών και τα μετέφερε λεπτομερώς.

Από το βιβλίο «Από τον ένδοξο Βράχο του Σουλίου στη Λάγκα. Ένα ταξίδι στο χρόνο»

του Σωτ. Γ. Καλύβα



Σημείωση lagka.gr

Οι φωτογραφίες είναι επιλογής μας

Τα σπίτια του χωριού...

Μικρ' ναι τα καμαράκια του

μικρά και τα παραθυράκια του

κι όλα μικρά πλασμένα,

τόσο μικρά που όπου μπορεί την ευτυχία να χωρεί

Ο Έλληνας περισσότερο από κάθε άλλο λαό, θεωρούσε και θεωρεί την κατοικία, το σπίτι, πρώτη και βασική προτεραιότητα για κάθε οικογένεια.

Όλες οι άλλες οικογενειακές ανάγκες έπονται.

Μέριμνά του ήταν η στέγαση. Επιθυμία και φροντίδα του ήταν να στεγάσει σε αυτά τις χαρές, τις συγκινήσεις και τις λύπες του. Χαρακτηριστικός ο πιο κάτω λόγος του, ένας λόγος που και σήμερα είναι αποδεκτός. «Ένα κεραμίδι να βάλουμε στο κεφάλι μας και όλα τ' άλλα θα ακολουθήσουν». Ένα κεραμίδι έλεγε, γιατί έβλεπε πόσο επισφαλή ήταν το μέλλον το δικό του και των παιδιών του.

Φτωχοί οι άνθρωποι, ολιγαρκείς στις απαιτήσεις. Τα μεγάλα άλματα ήταν για άλλους. Ένα μικρό σπιτάκι. Ένα σπιτάκι που θα στεγάσει τα μέλη της οικογένειάς του, έστω και στενάχωρα και τα ζωντανά του, γιατί και αυτά αποτελούσαν αναπόσπαστο κομμάτι της οικογένειάς του. Αυτή ήταν η φροντίδα. Αυτό ήταν τ΄όνειρό του.

Τα σπίτια όλα ήταν λιθόκτιστα. Τσιμέντα και σίδερα πουθενά. Το κτίσμα ήταν διώροφο

και αποτελούνταν συνήθως από δύο δωμάτια εκ΄των οποίων το ένα στο ισόγειο για τους γέροντες γονείς και τα παιδιά  και τ΄ άλλο στον δεύτερο όροφο για το ανδρόγυνο.

 Στο ισόγειο υπήρχε και ένας μεγάλος χώρος. Εκεί ήταν το γνωστό κελάρι. Το κελάρι ήταν ένας χώρος που χρησίμευε και ως αποθήκη και ως εργαστήριο των γυναικών (ζύμωμα κ.λ.π.). Τα παράθυρα μικρά με σιδερένια κάγκελα για προστασία και μάλιστα όπου αυτά κρίνονταν απαραίτητα. Οι στέγες όλες με πέτρες, πλάκες. Το είδος αυτό προτιμούνταν όχι μόνο για λόγους οικονομικούς, αλλά περισσότερο γιατί παρείχαν μεγαλύτερη ανθεκτικότητα στις δυσμενείς καιρικές συνθήκες.

Γύρω από το σπίτι ένας μεγάλος μαντρότοιχος προστάτευε όλα τα κτίσματα π.χ. φούρνο, κουζίνα, στάβλο για μικρά και μεγάλα ζώα και ένα μικρό τμήμα αυλής. Ήθελα πάντα τα ζώα του να βρίσκονται κοντά του για να μπορεί να τα ελέγχει και να φροντίζει για την αφάλεια και την προστασία τους από ζωοκλοπές και άλλους κινδύνους.

Εκείνο που εντυπωσίαζε περισσότερο ήταν το ασφυκτικό χτίσιμο των σπιτιών. Καθόλου ευρύχωρος χώρος. Στο ίδιο οικόπεδο παρατηρούσες δύο και τρεις οικογένειες  να διαμένουν σε ιδιόκτητα σπίτια με όλους τους βοηθητικούς χώρους.

Δεν δικαιολογεί την τάση αυτή η έλλειψη οικοπέδων. Άλλος ήταν ο λόγος. Με τη συγκεντρωτική αυτή τάση απέβλεπαν στην προστασία αλλήλων από ληστές. Από ληστές που παλαιότερα κινούνταν με μεγαλύτερη άνεση και είχαν γίνει ο φόβος και ο τρόμος, ιδιαίτερα των κατοίκων της υπαίθρου. Για την ατομική τους προστασία και αυτή των ζώων τους υποχρεώθηκαν να καταστήσουν τα σπίτια τους φρούρια με διπλομπαρωμένες πόρτες.

Σήμερα ο χώρος ανέπνευσε και σπίτια όμορφα με αυλές , ανθόκηπους και δέντρα στολίζουν τον περιβάλλοντα χώρο.

Γενικά σήμερα, η Λάγκα παρουσιάζει εικόνα σύγχρονης πολιτείας.

Από το βιβλίο «Από τον ένδοξο Βράχο του Σουλίου στη Λάγκα. Ένα ταξίδι στο χρόνο»

του Σωτ. Γ. Καλύβα

Καστανεώνας στη Λάγκα

Αφήνοντας για λίγο τις κατσαρόλες της Γλυκομαγείας να ξεκουραστούν, βρεθήκαμε με τη Μάγια στην Καστοριά. 



Μια δυνατή σε εικόνες πόλη, χάρη στο υγρό στοιχείο και την αρχιτεκτονική κληρονομιά της, αλλά κι ένας νομός με καταπράσινα δάση και οργιώδη βλάστηση. 



Στη Λάγκα Καστοριάς, στην ευρύτερη περιοχή του Νεστόριου, βρεθήκαμε σε έναν από τους καστανεώνες του Ηλία. Ενός νέου ανθρώπου, ο οποίος μας ξενάγησε στο κτήμα του και μας μίλησε για την προσπάθεια του. 



Γνωρίστε τον στο μονόλεπτο βιντεάκι που ακολουθεί.

Danos Daniilidis

Σ.Γ. Καλύβα: «Από τον ένδοξο Βράχο του Σουλίου στη Λάγκα. Ένα ταξίδι στο χρόνο»- Bίντεο

Όπως είχαμε γράψει εδώ, κατά τη διάρκεια του καλοκαιρινού μας χορού που πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 9 Αυγούστου, παρουσιάσαμε το βιβλίο «Από τον ένδοξο Βράχο του Σουλίου στη Λάγκα. Ένα ταξίδι στο χρόνο», του συγχωριανού μας κ. Σωτήρη Γ. Καλύβα. 



Παίρνοντας  στα χέρια σου το βιβλίο με σκοπό να περιδιαβείς τις αναμνήσεις του συγγραφέα αλλά και όσα κατόρθωσε να συλλέξει από πληροφορίες, δε μπορεί παρά να στέκεσαι γεμάτος σεβασμό μπροστά σε αυτό το πόνημα, νιώθοντας τους Λαγκιώτες της εποχής εκείνης να το διαβάζουν  μαζί σου.





Σε αυτή την καλαίσθητη έκδοση του Συνδέσμου μας, ο συγγραφέας  με μια πολύ ζωντανή, μεστή, σύντομη και γρήγορη αφηγηματική γλώσσα ξυπνά μνήμες στους μεγαλύτερους και διδάσκει στους νεότερους...



Με ζωντάνια στις περιγραφές, με πληροφορίες από πηγές και ντοκουμέντα, με πλούσιο φωτογραφικό υλικό γνωρίζουμε στοιχεία για τον τόπο μας και τους ανθρώπους του.



Από την πορεία της «φάρας» Κουτσονίκα  μέχρι ...πριν από λίγο!



Ο Σωτήρης Καλύβας γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Λάγκα όπου και έλαβε τα εγκύκλια μαθήματά του αρχικά και στη συνέχεια στο Άργος Ορεστικό. 

Με την αποφοίτησή του γράφτηκε στην Παιδαγωγική Ακαδημία Φλώρινας.



Το 1953 αποφοίτησε και κατατάχτηκε στον στρατό όπου υπηρέτησε ως Έφεδρος Ανθυπολοχαγός.



Ως δάσκαλος υπηρέτησε σε σχολεία των νομών Καστοριάς, Ημαθίας και Θεσσαλονίκης απ΄ όπου και συνταξιοδοτήθηκε.

Ανέπτυξε αξιόλογες εξωσχολικές δραστηριότητες  για τις οποίες και του απενεμήθησαν τιμητικές διακρίσεις και έπαινοι.



Αξιόλογη επίσης είναι η συνδικαλιστική και κοινωνική του δραστηριότητα, με την συμμετοχή του σε συλλόγους και σωματεία. Για την προσφορά του αυτή, του απονεμήθηκε τιμητική πλακέτα από τον σύλλογο Αργεστών Θεσσαλονίκης.



Πονήματα, άλλες εργασίες, ανταποκρίσεις και τοπικά ιστορικά θέματα δημοσιεύθηκαν στην εφημερίδα «ΟΡΕΣΤΙΔΑ» του συλλόγου ΟΡΕΣΤΙΣ Άργους Ορεστικού.

O συγγραφέας με τον κ. Τζηκαλάγια, τον πρόεδρο και μέλη του Συνδέσμου

Τα έσοδα από τις πωλήσεις του βιβλίου το οποίο μπορείτε να το αποκτήσετε με μόλις 10€ από τα μέλη του Δ.Σ., διατίθενται στον Σύνδεσμο.

Υπάρχει η δυνατότητα αποστολής οπουδήποτε, με μικρή επιβάρυνση των ταχυδρομικών.

Βίντεο από το γλέντι μας

Το καλοκαιρινό μας γλέντι - Φωτογραφίες

Μια απίστευτα όμορφη βραδιά, έζησαν όσοι μας τίμησαν χθες με την παρουσία τους στον καθιερωμένο καλοκαιρινό μας γλέντι.



Μετά από μια πραγματικά πολύ ζεστή μέρα, το δροσερό βράδυ κάτω από το Αυγουστιάτικο φεγγάρι, αποδείχτηκε η καλύτερη επιλογή.



Πλήθος κόσμου χόρεψε υπό τους ήχους της ορχήστρας του Πασχάλη και Ηλία Κοκκινόπουλου, που για μια ακόμη φορά μάγεψε με την Ηπειρώτικη Μουσική.





Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης έγινε και η παρουσίαση του βιβλίου

 «Από τον ένδοξο Βράχο του Σουλίου στη Λάγκα. 

   Ένα ταξίδι στον χρόνο» 

του συγχωριανού μας κ. Σωτήρη Καλύβα που εκδόθηκε από τον Σύνδεσμό μας ( περισσότερα τις επόμενες ημέρες).







Το Δ.Σ. ευχαριστεί όσους παρευρέθησαν.